όναρ

σώθηκα σήμερα με το χάραμα

τυχερός, 

κρατούσε -ακόμη- ο νυχτερινος οίστρος

έμπλεος, 

όμορος μικρης θάλασσας

που μ' ακολούθησε αυτόβουλα.

δεμένο με λιγνο σπάγγο στο μπαλκόνι

ένα μικρο αστράλι

τιτίβιζε εν χορδαίς

αγέρωχο

που επιβίωσε της πραγματικότητας

απαλλαγμένο από του χρόνου τις περικοκλάδες

υποδόρια ρέμβαζε η ίδια εξαχνωμένη επιθυμία

κι η εξουθένωση της βοράς της

έκδηλη

μαυλίζω τις αόρατες -σχεδον- σπίθες της

κι ηδονικη επιστρέφει η πυρά

ώς άλλοτε

ώς συνήθως

είθισται να κλείνω τα μάτια

για να επανεκκινήσω

μα η μορφη της

τυρρανικά ασύδοτη

επιβιώνει εσαεί

παρ'όλη την βίαιη αλληλουχία

ύπνου και συνείδησης