όναρ

σώθηκα σήμερα με το χάραμα

τυχερός, 

κρατούσε -ακόμη- ο νυχτερινος οίστρος

έμπλεος, 

όμορος μικρης θάλασσας

που μ' ακολούθησε αυτόβουλα.

δεμένο με λιγνο σπάγγο στο μπαλκόνι

ένα μικρο αστράλι

τιτίβιζε εν χορδαίς

αγέρωχο

που επιβίωσε της πραγματικότητας

απαλλαγμένο από του χρόνου τις περικοκλάδες

υποδόρια ρέμβαζε η ίδια εξαχνωμένη επιθυμία

κι η εξουθένωση της βοράς της

έκδηλη

μαυλίζω τις αόρατες -σχεδον- σπίθες της

κι ηδονικη επιστρέφει η πυρά

ώς άλλοτε

ώς συνήθως

είθισται να κλείνω τα μάτια

για να επανεκκινήσω

μα η μορφη της

τυρρανικά ασύδοτη

επιβιώνει εσαεί

παρ'όλη την βίαιη αλληλουχία

ύπνου και συνείδησης

σε δεύτερο πρόσωπο

μοιάζει ο δρόμος αυτος
ημιτελές μυθιστόρημα

που πισωπατάει 

γεμάτο μεθυσμένα φωνήεντα

υποσχόμενο ατελέσφορα τοπία

μην με δικάζετε όσοι δεν έχετε νιώσει

την όξινη γεύση του εγωισμου

να έρπει πίσω στον οισοφάγο

και τ' αναποφάσιστο 

της Εαρινης αμφιθυμίας

εν είδη απόφασης

παζαρεύω με την αλήθεια

το μέλλον

και γράφω 

σε δεύτερο πρόσωπο απευθυνόμενος

εσείς, πού 'χετε νηστέψει 

την επίδραση της Άνοιξης στις κερασιες

μην ταυτιστείτε

κυοφορώ λέξεις απαγορευμένες

που τις φύλαγα για το τέλος

μα να! που ο δρόμος δεν τελειώνει

μήτε το μυθιστόρημα

προσπαθώντας να καρφώσω

μια τελεία

-άμαθος-

καταλήγω πάντα

να ματώνω τα δάχτυλα και τα χαρτιά μου