τι κάνεις(;)

κλείνεις τα μάτια

ισορροπία ξαφνικη

και οι κολώνες

που τα σύνεφα κρατουν

σκορπουν κομμάτια

και κάπου βρέχει...

κρύβεις μια τρέλλα

επιθυμία του κενου

κι ο σχοινοβάτης

που το χώμα δεν κοιτα

φωνάζει, έλα

κι εδω νυχτώνει...

ξεχνας μια λέξη

ορθογραφία της φωτιας

και η αλήθεια

που φοβάσαι ν' αγαπας

θα σε αντέξει

και πλησιάζεις...

παίζεις μια νότα

φυγης αιτία

κι η ιστορία

σε ξυπνάει μεθυστικα

στα γεγονότα

κι εγω σε ψάχνω...

στέλνεις λουλούδι

συνυφασμένη φυλακη

και το φιλι

παιδί του Αιόλου στο πανι

κάνω τραγούδι

και πλησιάζω...

.

μικρο τραγουδι

μικρη σταγόνα από γιορτη

στο κοίταγμα, στην ταραχη

κι εγω που βγαίνω να πλυθω

σε μια στιγμη να λυτρωθω

φυτεύω αγάπη στις αυλες

γυρνω και βλέπω δυο ευχες

δυο θάλασσες π’ αγγάλιασα

δυο σύνορα που τ’άλλαξα

στ' αυτια μου αντηχουν φωτιες

χρώματα και μυρωδικα

στα μέσα μου ξυπνάνε

πως να κρυφτω απ τις αστραπες

σε ποιο χορο ταξιδευτη

αυτα που λάτρεψα με πάνε

αγκάθι η ανάσα και φιλι

κι εγω τα θέλησα πολυ

τα μυστικα της σιωπης

τ'αδέρφια της νεροποντης

κλέβω ψεγάδια απ'τον καημο

κι ανάβω σπίρτα στον βυθο

του ονείρου μέγα γλέντι

της έμπνευσής μου αψέντι

στα μάτια μου αλυχτουν φωτιες

φουρτούνα και απαντοχη

στα μέσα μου ξυπνάνε

πως να κρυφτω απ τις σαϊτιες

σε ποιο παράξενο σκοπο

αυτα που πόθησα με πάνε

μικρο τραγουδι

στο χρόνο που τελειώνει

αφιέρωμα

γραμμένο πρόχειρα 

σ'ένα χαρτι

περιτύλιγμα δώρου...

.

χωρις τίτλο...

κι έπιασα
να ξεμπερδεύω τ'ασυνάρτητα κουβάρια
στα σπλάχνα τους τα όστρακα
κρύβουν μαργαριτάρια
κόβει ο σουγιας τα δάχτυλα
και τ'όνειρο στο πείσμα του
τη νύχτα χαρακώνει
σε ποιο παράξενο τραγούδι τριγυρνας
και πού η βαθια ανάσα σου
σκισμένα θέλω και μπορω
με ψέμματα μπαλώνει


κι έγραψα
πέντε κρυμμένα γράμματα στο κύμα
να τα διαβάσει η ξαστερια
απρόσμενο σινιάλο κι άγιο ρήμα
φωτάει στα μάτια μια κραυγη
κι ο ενεστώτας σιωπηλα
τους άλλους χρόνους ακυρώνει
για ποια ανώφελη θυσία ξενυχτω
σε ποιον καθρέφτη εσπερινο
ένα χαμόγελο γυμνο
του έρωτα το "ρω" αποτυπώνει


κι έφυγα
απ'το φευγιο το ίδιο να γλυτώσω
να μη με φτάσει η παγωνια
και το ταξίδι μην προδώσω
μα βγάζει η θάλασσα φωτιες
κι η φλόγα, μπεχλιβάνης
σ'εύφλεκτα όνειρα ξαπλώνει
με ποιο αιθέριο λάδι να λουστεις
τώρα που ο Διόνυσσος γελα
και με ορθάνοιχτη αγγαλια
τον τελευταίο μύθο ξεκλειδώνει


κι έκλεψα
το νικημένο σχήμα της αβύσσου
της Αφροδίτης μια μπουκια
με γεύση Παραδείσου
οσμες και λόγια γρατζουνιες
κι όλα τα σύμβολα
που ξέχασαν τη μέρα που ζυγώνει
πως ν’αναρτήσω το πανί
σε ποιο καράβι του χαμου
η έμπνευσή μου με τα μάτια σου μαλώνει

μια και πρωτύτερα δημοσιεύτηκε κομμάτι του

είπα να το βάλω κι ολοκληρωμένο...

.

ημερολόγιο #4

αναρωτιέμαι...
μήπως θα έπρεπε να διαλέξω τη επιδεικτικη σιωπή;
να παρακολουθω διακριτικα
με μια δόση υπεροπτικης αδιαφορίας
και προσμετρημένης απόστασης;
δεν μ αρέσει η σιγη όμως
τ'αναμοχλεμένα ύδατα των υδάτων
μού'διναν πάντα έναυσμα
κι η τρικυμία φιλιά
ο πανικος ευκαιρίες για τραγούδια
κι η τόση γύμνια πίσω απ τις καλοστημένες βιτρίνες
τη γνώση που ποτε μου δεν λάτρεψα
πρέπει να διαλέξω άλλες διαδρομες
οι ακροβασίες στην κόψη του ξυραφιου
απαιτουν να κάνεις την ψυχη σου φτερο
κι ο αέρας δεν συγγχωρει
κι εκεινα τα ταξίδια
στις θαλασσινες σπηλιες με τ'αγάλματα
πρέπει να τα ελλατώσω
έγινε η αλμύρα δεύτερο πετσι
κι ανατριχιάζει το δέρμα
στ'άγαρμπα αγγίγματα
"σταμάτα την κούρσα
το τέλος φαίνεται μακρυνο"
ακόμη τρέχω καλη μου φίλη
δίκιο είχες
το τέλος είναι μακρυνο
κι εκει που λες πως μετα την επόμενη στροφη
θα συναντήσεις την άσπρη κορδέλλα του τερματισμου
βλέπεις την λευκη γραμμη της εκκίνησης
ανακατέβω και σκορπω τα χαρτια μου
παρατηρω τις αλλαγες στον γραφικο μου χαρακτήρα
τον πρωινο ορίζοντα που γλυκοχαιρετάει
τις άτολμες εκκρήξεις ενος νεαρου ηφαιστείου
το τσιγάρο που σιγοκαίει στο γυάλινο τασάκι
το θαλασσι και το γκρίζο που πιάνονται στα χέρια
και παλεύουνε
τις χορευτικες κινήσεις των χεριων
το κρυμμένο χαμόγελο
και την απόγνωση στο έλα και στο φύγε

τώρα ξεσκόνισα τους χάρτες
κι έβγαλα τον παλιο αστρολάβο απ το ξύλινο κουτι του
όχι που έχω έτοιμο ταξίδι
μονάχα τρέφω την ψευδαίσθηση
μήπως κι ονειρευτω απόψε μια διαδρομη
αλλιώτικη απ τις περπατημένες

κι έπιασα
να ξεμπερδεύω τα κουβάρια
στα σπλάχνα τους τα όστρακα
κρύβουν μαργαριτάρια
κόβει ο σουγιας τα δάχτυλα
και τ'όνειρο
τη νύχτα χαρακώνει
σε ποιο παράξενο τραγούδι
τριγυρνας
και πού η ανάσα σου
σκισμένα θέλω και μπορω
με ψέμματα μπαλώνει...

δεν τό'χω ν'αγιάσω
κι όπως άναρχα γράφω
χωρις αρχη και τέλος
ξεφεύγουνε μικρες ψηφίδες
και γίνονται βράχοι
και τους ξανασπάει το κύμμα
σε μικρους κόκκους άμμου
επιχωμάτωση
φτιάχνονται καινούργιοι μώλοι
στο περιθώριο μιας αμφιβολίας
παλίρροια
άμπωτις
νηνεμία... ψευδεπίγραφη...

φουσκώνει ο Αίολος το ανεμούριο
κάνω τα χέρια χωνι στο στόμα
φωνάζω μα δεν βγαίνει ήχος
και γράφω...

εναποθέτω διαδοχικα
τις καταλήξεις προβλεπόμενων ρημάτων
αγαπάω
αγγίζω
χάνω
βρίσκω
έρχεσαι
φεύγεις
είμαι
στέκομαι
φεύγω
ζητω
δίνω
ακους

αν έφτασε ο καιρος της συνείδησης
κι ωρίμασε ο φθόγγος
που θα μπορέσει να λυτρώσει
τις ψυχες μας
θα το πω άλλη μιά
να τ'ακούσεις
όταν θα λούζεις τις ώρες σου με ιδρώτα
σ'αγάπησα
πριν κι απ το ξυπνημένο ερωτικο σώμα της νύχτας
πρωτύτερα κι απ τους στεναγμους των κυμμάτων
πριν κι απ' το έλα ή το φύγε
αφήνοντας το φορτίο στην ακτη
ξεκινάει το σκάφος
με το πανι το καλοκαιρινο
στο μεσαίο το κατάρτι
ανάστροφα αναρτημένο...

κι ακόμα

δεν σωπαίνω Ψαραντώνη...

.

δώρο

ποια φυλακη το άνισο μυαλο μου κυνηγά;

στο δρόμο, πέρα στις σπηλιες, μάγισσες κοροϊδεύουν

δένω ένα κόμπο στο φτερο κι η νύχτα κλαίει, γελα

πάνω στου πύργου την κορφη παντιέρες ταξιδεύουν

μετράω το χρόνο δυο οργιες, τη προσμονη χιλιάδες

στο μεροβίγλι κούρνιασε κατάφωτο θεριό

κραυγάζει ο πόθος σα πουλι στις ονειροκορφάδες

φκιάχνω στολη από σίδερο, κι όπλο από νερο

παγώνει ο ίσκιος στο χορο κι η θάλασσα σωπαίνει

δώσε μου εκείνο το φιλι κι αντικρυστα στο φως

έλα και άκου σαν παιδι τη μέρα ν'ανασαίνει

φίλα με, μα μη φοβηθεις, δεν κλέβει ο βυθος

φκιάχνω και στέμμα από φωτια, μικρο, σαν δαχτυλίδι

φεγγαροπαίδι, πού πεσε μια νύχτα στο γυαλο

όταν ξεφύγω, και χυθω στ'απέραντο ταξίδι

να το φορας,

σαν της καρδιας 

τ'απαύγασμα

να σκίζει τον καιρο...

.

κάποιος;

κάποιος
να βρει μια μουσικη
το στίχο κείνο πού'γραψα
σε πορφυρα σεντόνια
γλυστρώντας στα νυχτόλογα
με δόση άγριας προσμονης
στα κόκκινα να ντύσει

κάποιος
να κλέψει ένα φτερο
μαύρο, σαν κόρακα μαλλι
ανάλαφρο σαν ίχνος
να δέσω στο πρωτόσκαλο
τα ονειροφιλήματα
με ξόρκια να μαγεύει

κάποιος
να μείνει εκει φρουρος
στης νύχτας τ'απροσδόκητο
στο πέρα και στο δώθε
στα ζύγια του χαρταετου
στους κραδασμους της μέρας μας
να κρυφοξεφαντώνει

κάποιος
αρχάγγελου νά'χει σπαθι
θαλασσοβαφτισμένο
να σπάσω τοίχους για να δω
να κόψω τον ομφάλιο
ν'αφήσω πίσω την οργη
το κύμα να προφτάσω

κάποιος
να μου χαρίσει ένα πανι
να φτιάξω ένα φυλαχτο
σεντέφι και φιλντίσι
να μάθω να ακροβατω
στων βραδυνων φιλιων τα παραπέτα
να τραγουδοζαλίζομαι
να πέφτω
να σηκώνομαι
να χαρίζω
να ξεχνω και να θυμάμαι
να χαθω
στην γνώριμη γαλήνη της τρικυμίας...





κάποιος...







ένα φιλι...

πως σώνονται έτσι τα χρώματα

όταν ξεχνάμε να ονειρευόμαστε...

.