ημερολόγιο #4

αναρωτιέμαι...
μήπως θα έπρεπε να διαλέξω τη επιδεικτικη σιωπή;
να παρακολουθω διακριτικα
με μια δόση υπεροπτικης αδιαφορίας
και προσμετρημένης απόστασης;
δεν μ αρέσει η σιγη όμως
τ'αναμοχλεμένα ύδατα των υδάτων
μού'διναν πάντα έναυσμα
κι η τρικυμία φιλιά
ο πανικος ευκαιρίες για τραγούδια
κι η τόση γύμνια πίσω απ τις καλοστημένες βιτρίνες
τη γνώση που ποτε μου δεν λάτρεψα
πρέπει να διαλέξω άλλες διαδρομες
οι ακροβασίες στην κόψη του ξυραφιου
απαιτουν να κάνεις την ψυχη σου φτερο
κι ο αέρας δεν συγγχωρει
κι εκεινα τα ταξίδια
στις θαλασσινες σπηλιες με τ'αγάλματα
πρέπει να τα ελλατώσω
έγινε η αλμύρα δεύτερο πετσι
κι ανατριχιάζει το δέρμα
στ'άγαρμπα αγγίγματα
"σταμάτα την κούρσα
το τέλος φαίνεται μακρυνο"
ακόμη τρέχω καλη μου φίλη
δίκιο είχες
το τέλος είναι μακρυνο
κι εκει που λες πως μετα την επόμενη στροφη
θα συναντήσεις την άσπρη κορδέλλα του τερματισμου
βλέπεις την λευκη γραμμη της εκκίνησης
ανακατέβω και σκορπω τα χαρτια μου
παρατηρω τις αλλαγες στον γραφικο μου χαρακτήρα
τον πρωινο ορίζοντα που γλυκοχαιρετάει
τις άτολμες εκκρήξεις ενος νεαρου ηφαιστείου
το τσιγάρο που σιγοκαίει στο γυάλινο τασάκι
το θαλασσι και το γκρίζο που πιάνονται στα χέρια
και παλεύουνε
τις χορευτικες κινήσεις των χεριων
το κρυμμένο χαμόγελο
και την απόγνωση στο έλα και στο φύγε

τώρα ξεσκόνισα τους χάρτες
κι έβγαλα τον παλιο αστρολάβο απ το ξύλινο κουτι του
όχι που έχω έτοιμο ταξίδι
μονάχα τρέφω την ψευδαίσθηση
μήπως κι ονειρευτω απόψε μια διαδρομη
αλλιώτικη απ τις περπατημένες

κι έπιασα
να ξεμπερδεύω τα κουβάρια
στα σπλάχνα τους τα όστρακα
κρύβουν μαργαριτάρια
κόβει ο σουγιας τα δάχτυλα
και τ'όνειρο
τη νύχτα χαρακώνει
σε ποιο παράξενο τραγούδι
τριγυρνας
και πού η ανάσα σου
σκισμένα θέλω και μπορω
με ψέμματα μπαλώνει...

δεν τό'χω ν'αγιάσω
κι όπως άναρχα γράφω
χωρις αρχη και τέλος
ξεφεύγουνε μικρες ψηφίδες
και γίνονται βράχοι
και τους ξανασπάει το κύμμα
σε μικρους κόκκους άμμου
επιχωμάτωση
φτιάχνονται καινούργιοι μώλοι
στο περιθώριο μιας αμφιβολίας
παλίρροια
άμπωτις
νηνεμία... ψευδεπίγραφη...

φουσκώνει ο Αίολος το ανεμούριο
κάνω τα χέρια χωνι στο στόμα
φωνάζω μα δεν βγαίνει ήχος
και γράφω...

εναποθέτω διαδοχικα
τις καταλήξεις προβλεπόμενων ρημάτων
αγαπάω
αγγίζω
χάνω
βρίσκω
έρχεσαι
φεύγεις
είμαι
στέκομαι
φεύγω
ζητω
δίνω
ακους

αν έφτασε ο καιρος της συνείδησης
κι ωρίμασε ο φθόγγος
που θα μπορέσει να λυτρώσει
τις ψυχες μας
θα το πω άλλη μιά
να τ'ακούσεις
όταν θα λούζεις τις ώρες σου με ιδρώτα
σ'αγάπησα
πριν κι απ το ξυπνημένο ερωτικο σώμα της νύχτας
πρωτύτερα κι απ τους στεναγμους των κυμμάτων
πριν κι απ' το έλα ή το φύγε
αφήνοντας το φορτίο στην ακτη
ξεκινάει το σκάφος
με το πανι το καλοκαιρινο
στο μεσαίο το κατάρτι
ανάστροφα αναρτημένο...

κι ακόμα

δεν σωπαίνω Ψαραντώνη...

.