κάποιος;

κάποιος
να βρει μια μουσικη
το στίχο κείνο πού'γραψα
σε πορφυρα σεντόνια
γλυστρώντας στα νυχτόλογα
με δόση άγριας προσμονης
στα κόκκινα να ντύσει

κάποιος
να κλέψει ένα φτερο
μαύρο, σαν κόρακα μαλλι
ανάλαφρο σαν ίχνος
να δέσω στο πρωτόσκαλο
τα ονειροφιλήματα
με ξόρκια να μαγεύει

κάποιος
να μείνει εκει φρουρος
στης νύχτας τ'απροσδόκητο
στο πέρα και στο δώθε
στα ζύγια του χαρταετου
στους κραδασμους της μέρας μας
να κρυφοξεφαντώνει

κάποιος
αρχάγγελου νά'χει σπαθι
θαλασσοβαφτισμένο
να σπάσω τοίχους για να δω
να κόψω τον ομφάλιο
ν'αφήσω πίσω την οργη
το κύμα να προφτάσω

κάποιος
να μου χαρίσει ένα πανι
να φτιάξω ένα φυλαχτο
σεντέφι και φιλντίσι
να μάθω να ακροβατω
στων βραδυνων φιλιων τα παραπέτα
να τραγουδοζαλίζομαι
να πέφτω
να σηκώνομαι
να χαρίζω
να ξεχνω και να θυμάμαι
να χαθω
στην γνώριμη γαλήνη της τρικυμίας...





κάποιος...







ένα φιλι...

πως σώνονται έτσι τα χρώματα

όταν ξεχνάμε να ονειρευόμαστε...

.