ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...
της ψυχης
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
επιστροφη
και τώρα να,
εγω να περπατω στη θάλασσα
ν'ανανταριάζω πελαγοπατώντας
να φτιάχνω πολύχρωμες βάρκες
χάρτινες
και να τις αμολάω στα κύμματα
κι εκείνες
να επιστρέφουνε σα παλιες διαδρομες στο χρόνο
χτίζω ένα κύκλο φράχτες
από φωτια
από πάγο
από κόκκαλα
από καπνο
κι από κρασι
στη μέση απιθώνω
στο χώμα,
το ξοδεμένο σε άσκοπες καλλιέργειες,
στο κύμα,
το λερωμένο από ξαφρίσματα γλάρων,
ένα μικρο βωμο, πού'χα κρυμμένο
δεν έχει μέτρο η φωνη
κι ούτε η ψυχή έχει στόρια
κι ο κόσμος δεν έχει μπαλκόνι
ν'απλώσω τους ξεχασμένους περαστικους έρωτες
μπας και τους λυπηθουν τ'αποδημητικα
δεν νοιάζομαι πια για τ'ότι φαίνεται
πιότερο με καίει το ότι είναι
κι αν με ματώνει ένα φιλί της
το καίω στο μικρο βωμο
κείνον εκει
που ξεμυτάει απ τη νησίδα
την αφροστολισμένη
καταμεσις στο Αιγαίο
εκει
που πρώτη μου φορα
μετάλαβα τα φιλια της Αφροδίτης...
.
εγω να περπατω στη θάλασσα
ν'ανανταριάζω πελαγοπατώντας
να φτιάχνω πολύχρωμες βάρκες
χάρτινες
και να τις αμολάω στα κύμματα
κι εκείνες
να επιστρέφουνε σα παλιες διαδρομες στο χρόνο
χτίζω ένα κύκλο φράχτες
από φωτια
από πάγο
από κόκκαλα
από καπνο
κι από κρασι
στη μέση απιθώνω
στο χώμα,
το ξοδεμένο σε άσκοπες καλλιέργειες,
στο κύμα,
το λερωμένο από ξαφρίσματα γλάρων,
ένα μικρο βωμο, πού'χα κρυμμένο
δεν έχει μέτρο η φωνη
κι ούτε η ψυχή έχει στόρια
κι ο κόσμος δεν έχει μπαλκόνι
ν'απλώσω τους ξεχασμένους περαστικους έρωτες
μπας και τους λυπηθουν τ'αποδημητικα
δεν νοιάζομαι πια για τ'ότι φαίνεται
πιότερο με καίει το ότι είναι
κι αν με ματώνει ένα φιλί της
το καίω στο μικρο βωμο
κείνον εκει
που ξεμυτάει απ τη νησίδα
την αφροστολισμένη
καταμεσις στο Αιγαίο
εκει
που πρώτη μου φορα
μετάλαβα τα φιλια της Αφροδίτης...
συγχωράτε με, αλλα ονόματα δεν συγκρατω εύκολα...
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
32 σχόλια:
:)
δεν πειράζει που δεν συγκρατείς ονόματα, το όνομα δεν είναι το πράγμα :)
Δεν ξέρω αλλά αυτή τη φορά μου φάνηκε πως άργησες πολύ
χαχα σαν υπερήλικες ψαχνόμαστε μη και χαθεί κανείς στη πορεία και δεν το πάρουμε είδηση
:))
Τα πρώτα φιλιά, είναι αυτά που δεν μπορείς ποτέ να ξεχάσεις!
Αναρωτιέμαι όμως, είναι τα πιο υπέροχα;
Να έχεις ενα όμορφο βράδυ.
όχι Ανώνυμε,
δεν είναι
το πρόσωπο είναι
κι αυτο το ξέρω
καλα...
καλησπέρα σου!
καλησπέρα meggie μου,
δεν έφυγα καν...
εδω είμαι
έμεινα εδω
:)
Καπετάνισσα καλησπέρα,
δεν είναι τα φιλια
είναι η στιγμη...
όσο για εκείνα κι αυτα
τίποτε δεν είναι τελεσίδικο
και καμμια φορα τα φιλια του αντίο
ή της καλημέρας,
ή κι άλλα,
είναι πολυτιμότερα απ τα πρώτα...
:)
μα.....
δε χρειάζονται ονόματα....
όποιο κι αν ήταν αυτο..
στο βωμό όλα καίγονται με τον ίδιο τρόπο!..
ή μήπως όχι?....
μήπως τα Ονόματα δεν είναι τόσο τυχαία επιλεγμένα και όντως χάνεται η Ουσία όταν όλες τις Γυναίκες της βαφτίζουμε Αφροδίτη ή Εύα και όλους τους άντρες Οδυσσέα ή Αδάμ?..
Λυπαμαι που δε συγκρατείς ονόματα....
Τα ποιήματα δε συγχωρούν τις παραλείψεις...
αλλιως θα ηχούσε ο στίχος αν εμπεριείχε τις συλλαβες των Ονοματων που ξεχασες....
αλλιως θα καιγόταν η Αναγκη σου αν στο βωμό είχες ως προσάναμμα το Όνομα που ξεχασες......
Σαν αναγνώστρια ζητώ απεγνωσμε΄να να δικαιωθούν τα Οσα ξέχασες....
Νιωθω το Ποίημα συντάσσεται με το μερος της ευγενικής μου διαμαρτυρίας....
Οι επόμενες ενέργειες είναι αποκλειστικά Δικές σου.....
τα φιλιά μου..... κύματα που θα είχαν άλλο ύψος, άλλη ταχύτητα, άλλη απόχρωση, άλλη ορμή αν τα ονόματα που ξέχασες ήταν, με Άναρχη Ταξινόμηση μιας ποιητικής εντροπίας, στη Θεση που θα διάλεγε η Στιγμή της Συγγραφης!!!!!
Η ανάρτηση αυτη "Είπες δε θυμάσαι Ονόματα!..." είναι αφιερωμένη στην αδυναμία σου να συγκρατείς ονόματα....
Εγω θέλω να σε ευχαριστησω για το όμορφο κίνητρο που με περίμενε εκεί που έσκασε το τελευταίο κύμα της ανάγνωσής μου!!
ναυτάκι :)
ξέρεις τί χαρά έχω τώρα;
ξέρεις;
ώστε ξέρεις ε!
:)
αυτά τα ξαφνικά είναι τα πιο ωραία..
έτσι, να μοιάζουνε σαν ψέματα..
και να μην είναι!
να ονοματίζεις τα πράγματα με ό,τι για σένα σημαίνουν..
πες την γυναίκα Αφροδίτη
τον έρωτα μετάληψη πες
και φιλιά πες τις αισθήσεις..
ποιητής να είσαι!
και εδώ
να είσαι!
τα φιλιά μου,
όμορφο ξημέρωμα!
Κάκια,
στο έχω πει πως τα σχόλιά σου είναι αναρτήσεις από μόνες τους...
ακόμη κι ένα εμφανες παιχνίδισμα μπορεις να το πλάσεις τραγούδι
κι εγω
που θυμάμαι ως και τον ήχο που κάνει το χαμόγελό της, νιώθω διπλα χαρούμενος...
νά'σαι καλα ποιήτρια!
Φλασάκι μου καλημέρα,
να σου πω ένα μυστικο;
δεν θέλω νά'μαι ποιητης...
θά'θελα νά'μουν στίχος
θα σου έλεγα στα χείλια και στο μυαλο ποιού, μα όπως είπαμε...
ονόματα δεν συγκρατω εύκολα..
:)
:)
μα!
κυρίως
ο στίχος ΕΙΝΑΙ Ποιητής..
το δάκρυ είναι στίχος....
όπως το ουράνιο τόξο είναι βροχή
όπως τα χρώματα ήχος
όπως παιδί είναι ο ληστής
και όνειρα φέρνει ο ύπνος...
όπως πάντα είμαι εδώ
ακόμα κι όταν λείπω..
απλώς μια μελωδική 'διαφωνία'
http://www.youtube.com/watch?v=CyTmq1Sfpvk
:)
καλημέρα
εντάξει Φλασάκι,
σιγα μην διαφωνήσω πάνω από ένα απ τα αγαπημένα μου τραγούδια...
:)
μα κατάλαβες τι εννοούσα
κι αυτο έχει σημασία...
πώς δεν κατάλαβα!
συμφωνήσαμε οτι είσαι στίχος!!
:)))
Ο κόσμος δεν έχει μπαλκόνι!
αλλά νομίζω πως....
η ψυχή στόρια έχει...
καλησπέρα Coulita,
ψυχη με στόρια,
μάτια κλειστα...
τι να την κάνεις;
φράχτες βάζει μονάχα το μυαλο
η ψυχη και η καρδια μας
λεύτερες γεννηθήκανε
γι αυτο αγαπάνε ανεξέλεγκτα...
:)
Τι να το κάνεις τ'ονομα φτάνει που θυμάσαι το φιλί της που σε μάτωσε!
Και αυτό δεν ξεχνιέται όσα κύματα και να το σκεπάσουν!
Καλό βράδυ με θαλασσινά!!
Χάρτινες βάρκες και φιλιά που ματώνουν.. Αυτός ο συνδιασμός έκανε το μυαλό μου να ξεφύγει λιγάκι.. πολύ μου άρεσε που το κανα.. :-)
Φιλιά!
Τόσο λυρική η εναπόθεση των φιλιών στον αφρό....
είτε πρώτα είτε επόμενα, δεν παύουν ποτε- για μένα- να κατοίκησαν στα χείλη.
Καλό μήνα ναύτη
:-)
καλησπέρα zoyzoy,
και να θέλω να ξεχάσω δεν μπορω...
που δεν θέλω...
:)
tsouxtra καλησπέρα,
όνειρα και πραγματικότητα...
είναι να μην ταξιδεύει το μυαλο;
καλο μήνα Βάσσια,
αναλλοίωτα μένουν όλα...
σαν γεύσεις που δεν ξεχνάμε
σαν αρώματα που ακόμη μας ζαλίζουν
σαν εικόνες που μας ξεκουράζουνε τα μάτια...
όλα
και τίποτε
και πάλι όλα...
Να το κρατήσω αυτό το "πελαγοπατώ";
Πολύ μου άρεσε.
Να σου αφήσω και μια λέξη που διάβασα πριν λίγους μήνες στον Πλάτωνα και την αγάπησα:
"μετεωροπορώ".
Αντίθετες.
Κινούμενες σε κοινό άξονα, όμως.
kala...
Πρωτόπλαστη καλησπέρα,
να το κρατήσεις αλλα με προσοχη...
ένα λάθος βήμα και βουλιάζεις
Ανώνυμε,
καλα;
ή όχι;
...Εσύ μάτωσες κι εκείνη ακόμη αισθάνεται την αλμύρα στην γλώσσα της όταν την σκέφτεσαι...
(Νεκρά Θάλασσα είσαι, μωρ'αδερφάκι μου...)
:)
Ναύτη, το όνομα πάει παντού, το σώμα όχι/
(Ευριπίδης)
καλή σου μέρα.
καλημέρα Αρετη,
το μυαλο πάει παντου
το σώμα μπορει ν ακολουθήσει
μπορει και όχι
εξαρτάται απ'το πόσο ψυχη έχει μέσα του το "δοχείο"
καλημέρα Ανώνυμε,
ψωμι κι αλάτι...
με φώναξες θαρρώ..
κι αν δε με βλέπεις τώρα πια συχνά,είναι γιατί πάντοτε με βάζεις σε σκέψεις.σκέψεις που δεν αντέχω να κάνω.γιατί περνάω δύσκολες μέρες.περίεργες μάλλον.
αλλά έρχεται ο καιρός που θα λυτρωθώ.και θα μπορώ να απολαμβάλω όπως άλλοτε τα υπέροχα εσώψυχά σου,ναύτη μου καλέ.
σε φιλώ,σε ευχαριστώ που υπήρξες η αφορμή για να θελήσω να κάνω κάτι που ποτέ δεν είχα τολμήσει.θα ενημερώσω όταν γίνει πραγματικότητα όλο αυτό.
καλό ξημέρωμα..
εγω χτιζω φραχτες απο φοβο.
Δημοσίευση σχολίου