ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...
της ψυχης
Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010
κύμα
Μέγα κύμα
ήρθε κι επήρε με
ως ήσυχος εκει που εστεκόμουν
στη Σμύρνη
στην Αργαλαστη
στης Πάτμου τ'άσπρο κάστρο
στης Τροίας τα προπύλαια
στης Αρεθούσας τ'όνειρο
με έφερνε
κι εγω μαζί του ερχόμουν
Μέγα κύμα
ήρθε κι έτσι άξαφνά του μ'έλουσε
με κίτρο και μ'αλμύρα
και λάδι πρώιμης ελιας
στο μέτωπο
στο στέρνο με τις γρατζουνιες
και τις χρισμένες αμυχες
στα σκουριασμένα δάχτυλα
κι όλο αυτο εσπόνδιζε
κι εγω όλο ποντιζόμουν
Μέγα κύμα
ήρθε κι ευλαβικα μου εμφάνισε
τις συλλαβες που επάσχισα να κρύψω
τους ιαμβικους διθύραμβους
τα κύμβαλα των πειρατων
το μετρονόμο
τις χορδες
τους λόγους
και το έναυσμα
κι όλο μου ετραγούδαγε
κι εγω Οδυσσέας, χίλιες λεύγες να καλύψω
Μέγα κύμα
ήρθε κι εστάθηκε εμπρός μου
γυμνο, και στη μετώπη του μ'αφρο ζωγραφισμένη
μια ταξιδιου υπόσχεση
της θάλασσας ματόχειλα
λίκνο βροχης
αγάπης έρμαιον
μαιάνδρου φως
οσμη
ιαχη
κι όλο αλυχτούσε το νερο
κι εγω, που από καιρο έχω στα δόντια το σουγια
έχω ξανα στη μέση μου μια απόφαση ζωσμένη...
.
ήρθε κι επήρε με
ως ήσυχος εκει που εστεκόμουν
στη Σμύρνη
στην Αργαλαστη
στης Πάτμου τ'άσπρο κάστρο
στης Τροίας τα προπύλαια
στης Αρεθούσας τ'όνειρο
με έφερνε
κι εγω μαζί του ερχόμουν
Μέγα κύμα
ήρθε κι έτσι άξαφνά του μ'έλουσε
με κίτρο και μ'αλμύρα
και λάδι πρώιμης ελιας
στο μέτωπο
στο στέρνο με τις γρατζουνιες
και τις χρισμένες αμυχες
στα σκουριασμένα δάχτυλα
κι όλο αυτο εσπόνδιζε
κι εγω όλο ποντιζόμουν
Μέγα κύμα
ήρθε κι ευλαβικα μου εμφάνισε
τις συλλαβες που επάσχισα να κρύψω
τους ιαμβικους διθύραμβους
τα κύμβαλα των πειρατων
το μετρονόμο
τις χορδες
τους λόγους
και το έναυσμα
κι όλο μου ετραγούδαγε
κι εγω Οδυσσέας, χίλιες λεύγες να καλύψω
Μέγα κύμα
ήρθε κι εστάθηκε εμπρός μου
γυμνο, και στη μετώπη του μ'αφρο ζωγραφισμένη
μια ταξιδιου υπόσχεση
της θάλασσας ματόχειλα
λίκνο βροχης
αγάπης έρμαιον
μαιάνδρου φως
οσμη
ιαχη
κι όλο αλυχτούσε το νερο
κι εγω, που από καιρο έχω στα δόντια το σουγια
έχω ξανα στη μέση μου μια απόφαση ζωσμένη...
(συνεχίζεται...)
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
απόφαση θα'ναι τολμηρή αν δεχθείς σαν βράχος να γίνεις κυματοθραύστης..
αλλιώς..
κύμα είναι..σε πήρε και σε σήκωσε που λένε ;)
καλό βράδυ!
και τι νομίζεις πως κάνω Anael;
καλο σου βράδυ!
:)
Συνήθως, εστιάζω σε κάποιους στίχους, τούτο όμως είναι Μέγα κύμα!!!! και δεν ξεδιαλέγεται.
Ναύτη χαίρομαι που σε διαβάζω.
:)
(είδες; μου'μαθες και το χαμόγελο)
καλημέρα meggie,
εγω χαίρομαι είσαι στην παρέα μας.
όσο για το χαμόγελο,
σιγα μη στο έμαθα εγω
από μόνη σου τό'χεις
:)
Το έχω ξαναγράψει:
Το πιο συγκλονιστικό είναι να είσαι ακομη παιδάκι ανεκπαίδευτο και να μαθαίνεις το κολύμπι στο Μεγα Κύμα...
να νιωθεις να καταπινεις πνιγμούς
ή αυτοί εσενα
και να συνεχίζεις με πείσμα ποιητικής αφορμής
ΜΟΝΟ και ΜΟΝΟ για να φτασεις στον τελευταιο Στίχο σου..
κι ας μην σε προϊδεάζει κανείς ΑΝθα ειναι ύμνος ή ελεγεία..
Υπεροχος Ναύτη....
όπως αβιαστα είναι η Θαλασσα και ο Βυθος....
Φιλι... κοραλι σε σχήμα αιωνιο....
{ποιο?..
διάλεξέ το απ' τ' αστερια που λούζουν την Ιδιωτική σου Θαλασσα...
παντα κατι παραπανω ξερει ο Ουρανος!...}
καλησπέρα Κάκια,
η θάλασσα δεν είναι κανενος
πόσο μάλλον ιδιωτικη μου :)
κι ο τελευταίος στίχος
είναι η αρχη...
νά'σαι πάντα καλα!
Κάτι κυλάει λοιπόν.Ακούγεται μία βοή. Σαν να έρχεται από μακριά. Όσες φορές σκέφτηκα να κλείσω τα μάτια, την άκουσα πιο δυνατή να με πλησιάζει. Κλείστηκα στη σπηλιά μου. Στο δωμάτιο με το σκούρο γραφείο και το φως να ανακρίνει τα γραπτά. Η βοή ακόμη πιο δυνατή. Σαν κύμα τεράστιο. Σαν ποτάμι αγριεμένο. Σαν βροχή που ήθελε να καταπιεί τον κόσμο. Εμένα. Φοβήθηκα. Δεν είχε σχήμα. Είχε μόνο βοή. Και όλο πλησίαζε. Όμως ερχόταν από μέσα μου.
Κυλάει η αγάπη; Είναι θάλασσα; Βροχή; Ποτάμι; και πώς χώρεσε όλη αυτή η βοή μέσα μου;
Το χέρι μου τρέμει. Πιάνω το μελανοδοχείο και χύνω όλο το χρώμα πάνω στο χαρτί. Αδειάζω τη θάλασσα και μένω να κολυμπάω εκεί. Εγώ, σαν νησί χωρίς σταθερό σημείο. Έρμαιο στο κύμα, που συνέχεια βάλλεται από το βοή που αναγγέλει τον ερχομό. Κάνει θόρυβο η αγάπη όταν έρχεται; Κυλάει η αγάπη στο αίμα; Παρασύρει νησιά;
Δε μιλώ ποτέ για την Υπαρκτή θαλασσα που γεμίζει χαρτογραφημενες κοιλαδες γης...
Μιλω για την Ιδιωτική θαλασσα που ο καθενας κρυβει μεσα του....
εκεινο το κυμα είναι Ιδιόκτητο χωραφι υδατινης πατριδας....
Επισκέπτες όσοι αγαπας και σ'αγαπουν....
και εκει σαν παιδιά μαθαινουμε κολυμπι...εξοικειωνόμαστε με τον υδατινο στιχο...
και οραματιζομαστε μεσα από πειραματισμούς ποιος θα είναι τελικά ο Τελευταιος,
που σαν υστερόγραφο κύματος θα μας παρασύρει περα από τη ζωή...
Τελευταιος στίχος εκεινο το Υστατο Κυμα...
που φυσικα δε γραφτηκε ακομη...
Φιλια θαλασσες.......αχαρτογραφητες εντος μας...
Γουίκα,
εγω στο είπα πως δεν ήταν τυχαίο...
:)
νά'σαι καλα μάγισσα!
Κάκια,
κανεις δεν μπορει να κλείσει θάλασσα...
η θάλασσα μας κλείνει
μέσα της
πάνω της
μας ταξιδεύει
μας ενώνει
δεν φυλακίζεται η αγάπη μας
δεν έχει μέτρο τ'όνειρό μας
κι όποιος το κύμα φοβηθει
μένει στο βράχο να χαθει
να μείνει στήλη άλατος
μνημείο λειψής αποκοτιας
ανεκπλήρωτος
θλιμένος
σε μια αέναη τροχια
σ ένα ταξίδι τυφλοπόντικα...
καλησπέρα καλη μου ποιήτρια...
:)
η φωνή της γυναίκας που τραγουδάει μου έχει μείνει από την πρώτη φορά που την άκουσα..
τη θεωρώ, την εισπάττω, συγκλονιστική
τόσο απτά ανθρώπινη
και σχεδόν μαγικά θεική..
ακριβώς όπως και η γραφή σου
είναι τόσο υπέροχα ανθρώπινη
που καταλήγει υπερβατική
κι εγώ σωπαίνω ταξιδεύοντας
ή ταξιδεύω σωπαίνοντας
μα περιμένω κιόλας
την συνέχεια...
έχω μάθει πια πως κάθε μεγάλο κύμα
ένα επόμενο θα φέρει
το μόνο που προλαβαίνεις είναι να συντονίσεις τις ανάσες σου..
μαζί του
καλό απόγευμα!
Όχι ότι το υπόλοιπο υστερεί, όμως αυτό:
"στο στέρνο με τις γρατζουνιες
και τις χρισμένες αμυχες
στα σκουριασμένα δάχτυλα
κι όλο αυτο εσπόνδιζε
κι εγω όλο ποντιζόμουν"
Φίλε μου "χρισμένη ανάμνηση"
Καλό σου βράδυ
:-)
Τώρα εδώ που τα λέμε... κι εγώ θα ήθελα ένα μέγα κύμα αυτή την περίοδο...
Καλή σας ημέρα.
ναυτάκι;
καλημέρα μας!
:)
To ενυδρείο σιωπηλό τόσο καιρό;;;
Ο Ναύτης είναι καλά;;;
:)
Δημοσίευση σχολίου