ημερολόγιο #1

Καίγομαι...
Ψάχνω να βρω θερμοστάτη λες κι η καρδια έχει κουμπια και πλήκτρα κι αντιστάσεις.
Αυτα που πατας και βγάζεις μουσικη δεν είναι κλειδια κλειδοκύμβαλου.
Ένα ένα τα δάχτυλά μου συνθλίβονται προσπαθώντας να σταματήσουνε την πέτρα.
Οι ώμοι μου δεν μπορουν να τα βοηθήσουν.
Δεν στενάζω απ το βάρος.
Μια εποχη που δεν είχα λογαριάσει ήρθε κι έπεσε μ' όλο της το θυμο στη ζυγαρια.
Κόντεψαν να σπάσουν τα σχοινια που κρατούσανε τους χαρταετους.
Εκείνους που είχα αμολήσει ανάστροφα ψαρεύοντας στον αέρα το επόμενο ιπτάμενο μεταφορικο.
Τη θάλασσα την έχω αποκλείσει.
Ναρκοπέδιο από Σειρήνες.
Έβγαλα και τα πατζούρια απ τα παράθυρα να έρχεται ο ήλιος το πρωι να μου θυμίζει πως άλλαξε η μέρα.
Τραβάω μολυβιες στα σκόρπια χαρτια και χαρακιες στη κάσα της εξώπορτας.
Ψάχνω τα χαρτια όταν δεν θέλω να μετρήσω το χρόνο.
Χαϊδεύω την πόρτα όταν πρέπει να θυμηθω πόσος έμεινε.
Κοιτάζω απ το παράθυρο και βλέπω το σκάφος δεμμένο στον προβλητα.
Δεν φοβάμαι να πάω.
Φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω να σηκώσω πανια μοναχος μου.
Αν πάω μπορει να μην καταφέρω να γυρίσω.
Και δεν είναι που φοβάμαι ούτε τη θάλασσα.
Την ακινησία φοβάμαι...
Κι η μουράβια έχει παλιώσει
Και θα το φάει το σκαρι η άτιμη που δε λογαριάζει αγάπες και φιλίες.
Με τη θάλασσα δε παίζεις, παρα μονάχα στα ρηχα.
Ή ακολουθεις ή χάνεσαι...
Κι εγω ανακατέβω τα χαρτια μου με τα χέρια στεγνα και το τσιγάρο στο στόμα.
Κι είναι όπως τα περνούσα μέσα από τις μπούκλες της.
Παρηγοριέμαι σκαλίζοντας στα περιθώρια στίχους.
Σα να δένω κορδέλλες στα μαλλια της.
Έχω σηκώσει τα μανίκια στο πουκάμισο και δυο κουμπια λείπουν απ τα πάνω.
Έχω δυο κερια για το βράδυ που όμως δεν τ'ανάβω για να γράψω.
Γράφω ψηλαφιστα, γράφω ακολουθώντας τους ήχους του μολυβιου στο χαρτι
Αν δε μ'αρέσει ο ρυθμος, το κάνω ένα τσαλακωμένο κουβάρι και το πετάω στο πάτωμα
Κι ύστερα ξαναρχίζω...

Και καίγομαι...
Ψάχνω ένα παράθυρο που δεν τ'ο'χω ανοίξει να δω αν από κει θα μπει δροσια
Τίποτε...
Μ'όλα ορθάνοιχτα και πάλι νηνεμία... Μπουνάτσα....
Βρέχω το δάχτυλο με σάλιο και το σηκώνω ψηλά μήπως κι ανακαλύψω κανένα ξεχασμένο ρεύμα να σουλατσάρει στο δωμάτιο... Πάλι τίποτε...
Μύγες που ζευγαρώνουν πετώντας, αστείο θέαμα...
Μα πού χαμόγελο;
Κάθομαι αντίκρυ στο παράθυρο με τα μάτια να κολυμπάνε στον ορίζοντα
Αυτο που σουλατσάρει στο μυαλο μου δεν μπορω να το πω σκέψεις...
Γιατι όταν σκέφτεσαι, παράγεις, κι αυτο που τώρα τριβελίζει τα μηνίγγια μου δεν παράγει τίποτε...
Ούτε εμπρός, ούτε πίσω στο δρόμο...
Σα στατικος και μετέωρος σ'ένα χορο που η μελωδία του μου θυμίζει κάτι που προσπαθω να ξεχάσω...
Κι αέρας δεν φυσάει
Κι η θάλασσα ανταριάζει μ'όλα αυτά
Νηνεμία και φουσκοθαλασσια
Swell το λένε οι ναυτικοι
Προμήνυμα φουρτούνας πού'ρχεται να ξυπνήσει τις κουρασμένες απ'την αναμονη χορδές μας
Και κει που ξεχάστηκε κι ο ύπνος ακόμη
Στο κλεισιμο της μέρας
Άρχισε στη σκεπη ν' αγκομαχάει ο ανεμοδείχτης με τον πρώτο αέρα
Αν είχα παραθυρόφυλλα θά'χαν τώρα φύγει κατα τη θάλασσα
Ξυπνάει επι τέλους το θεριο
Κι ασπρίζουνε οι άκρες απ τα κύμματα
Τώρα που εμφανίστηκε η κυρα σ'όλη της τη μεγαλωσύνη
Τώρα που θύμωσε ο ωκεανος και χύθηκε να καταπιει τους μώλους και τους κυμματοθραύστες
Τώρα που οι μυαλωμένοι σφαλάνε τις πόρτες και βάζουν τα εύθραυστα σε σίγουρα μέρη
Τούτη την ώρα που οι μανάδες σούρνουν τα παιδια με το ζόρι στα σπίτια
Και που οι παλιοι οι ναυτικοι κάνουνε το σταυρο τους
Ε τώρα είναι που παρακαλω να ρίξεις λίγο ακόμη λάδι
Λάδι αιθέριο αποσταγμένο απ των ματιων τις κόχες
Κι έτσι που καίγομαι με μια γαλάζια φωτια
να δώσω μια και παρανάλωμα να κάνω στάχτη ότι περίσσεψε
κι έτσι ελεύθερος
άϋλος
στάχτη
καπνός
ιδέα
επιθυμία
να ξεχυθω απ τ΄ανοιχτα παράθυρα κατα τη θάλασσα
να λύσω κάβους
να υψώσω άρμενα και πανια
να απλωθω στον ανοιχτό ορίζοντα
και μέσα σ αφρους
και σε βρισιες
και δεήσεις στους θεους
να σκορπιστώ μια και καλη
η ερωμένη μου η μεγάλη
στα σωθικα της να με αφομοιώσει...

Αν βρείτε τα χαρτια μου

κάφτε τα στο κατόπι μου...

πρωθύστερο...

τό'νιωθα να κλωτσάει για να βγει...
για κάποιο λόγο αυτη η μουσικη νομίζω
πως καλύτερα του πάει

.