"επιτύμβιον"

πιο πολυ
νοσταλγω την ελπίδα μου
πιο πολυ είναι το "στοίχημα"
που μου λείπει
περισσότερο
νοσταλγω τ'όνειρο
πιο πολυ κι απ τις στιγμες
όχι γιατι τόσο ήταν, έτσι κι αλλιως,
μα γι αυτο που ήταν
νοσταλγω την υπόσχεση
όχι κείνη,
ή όποια άλλη δόθηκε,
εκείνη την ανείπωτη
εκείνη που δεν μεγάλωσε τόσο
που να μάθει να περπατάει μονάχη της
κι έτσι δεν κατάφερε να με προλάβει
πιο πολυ νοσταλγω την ελπίδα
ακόμη και την αμφιβολία
πώς μπορει να μου φτάνει ένα;
την ασυμβίβαστη μάχη μέσα μου
τη νίκη της αβεβαιότητας
εφήμερη
κι έπειτα την αέναη πάλη
με τα σημάδια
με τις Κασσάνδρες
έλεγα
-θ'αλλάξει ο καιρος
μα ξεροκέφαλα κινούσα ίσια στο μάτι
καμμια φορα απλα στεκόμουν ακίνητος
έλεγα πως φτάνει
πως αρκει η απονενοημένη παλληκαρια
γιατι περνάει από πάνω μου
κι από μέσα μου
το κύμα
κι ο αέρας
έλεγα πως αρκούσε να είμαι εκει
όταν το ξέσπασμα κοπάσει
γιατι πιο πολυ θα μου έλειπε η ελπίδα
θα μπορούσα
να καβαλήσω το κύμα
να σηκώσω πανι με τον αέρα πρύμα
μα κι όσες τό'κανα
μ'έφερε πίσω ένα τραγούδι
ή ένα κλάμμα
ή το πού'χα περίτεχνα ξεχάσει να λύσω το σχοινι
και πάλι εκει
μ'ένα πείσμα αρχέγονο
ακατανόητο
ατελέσφορο
γατζωμένος στο "στοίχημα"
αποφασισμένος να το κερδίσω με το δικο μου τρόπο
χωρις να κλέψω
χωρις κρυμμένα χαρτια...
θα μου λείψει τ'όνειρο
μα όλο αυτο το πάλεμα
μ'έκανε ώρες ώρες
να χάνω απ τα μάτια την πορεία
όχι
αυτο δεν θα μου λείψει...
τ'όνειρο, ναι
ύπνος
σε δωμάτιο επαρχιακου ξενοδοχείου
το δεξι μάγουλο στο μαξιλάρι
τα δάχτυλα τ'αριστερου χεριου μικρη γροθια
κάτω απ το σαγόνι
το δεξί χέρι ριγμένο έξω απ τα σκεπάσματα
ανάσα ρυθμικη
αδιόρατη μουσικη
μυρωδια παρουσίας
κι απουσίας
τ'όνειρο
περισπούδαστη ελλεγεία αμετροέπειας
κατρακυλάνε λέξεις ακατάληπτες
απ το μυαλο μου
χορεύουνε λίγο στον ουρανίσκο
ταξιδεύουνε μαζι με τον καπνο του τσιγάρου
σχήματα
ορνιθοσκαλίσματα
στο περιθώριο των χαρτιων
θα μου λείψει η μουσικη
η αναζήτηση της ιδανικης νότας
το κλειδι του σολ
ο σπασμένος φάλτσος μετρονόμος μου
ο πρώτος χορος
ο τελευταίος στίχος...
το ενυδρείον όπως του συστήθηκα
νοσταλγω την αίσθηση
την συναίσθηση
όσα δεν πρόλαβα
κι εκείνα που στριμώχτηκαν να βγουν
κι ανόητα έφραξαν την πόρτα
θα μου λείψει τ'όνειρο
κείνο που με τραβούσε απ το χέρι
ή απ το μανίκι
κι επέστρεφα
εδω
κι εκει
κι όπου έπρεπε
έπρεπε...
θα μου λείψει η αιτία

δεν θα μου λείψουν όσα έδωσα
ό,τι απέδωσα
ακόμη κι έτσι
κοιτώντας πίσω
δεν μετανοιώνω
μια και δεν δόθηκαν από χρέος
ούτε κι από ματαιοδοξία
ή από υπολογισμο
αναρωτιέμαι καμμια φορα
αν ήταν όσα μπορεσα
σίγουρα ήταν όσα πρόλαβα
κι ανάβω κι άλλο τσιγάρο
κι ελαφροπατάω στις παλιες μου διαδρομες
και ταξιδεύω σε δρόμους
που με γνωρίζουνε
που ξέρουν τα βήματά μου
τον ήχο που κάνουν τα συγκεκριμένα παπούτσια
το ρυθμο της αναπνοης
τη σκια στο πεζοδρόμιο
και την αντανάκλαση στις βιτρίνες
παραχαϊδεύω τις γωνιές
και το φθαρμένο ξύλο των μπαρ
κι ακούω άλλες μουσικες απ αυτες που παίζονται
κι άλλες που με πάνε σε μέρη που θέλω ν'αποφύγω
θα μου λείψει το άκουσμα του γέλιου
εκείνου του μυστηριακου
του άδολου
του μέσα απ τη ψυχη
δικο μου;
αντήχηση;
ποιος νοιάζεται...;
άλλοτε νοσταλγω
κι άλλα όχι
νοσταλγω, μεγάλη λέξη
μακρόσυρτη σαν ριζίτικος ρυθμος
νόστος
ταξίδι...
αυτο δεν είναι απολογισμός
ούτε και επικήδειος
αυτος ο "τύμβος"
δεν μυρίζει θάνατο
ούτε αποσύνθεση
μονάχα ζωη σηματοδοτει
και μοσχοβολάει θάλασσα
κι αγάπη
όση κι η θάλασσα
κι έτσι θα παραμείνει...






καλα ταξίδια!


.-