to the last drop...

 .

βράδυ θα κάτσω να σε πιω σ’ ένα πικρό μεθύσι

μ’ ένα  συνάφι  αγέρωχο στο σπίρτο χαρισμένο

τυφλός βαρκάρης να με πάει κι απέ να με γυρίσει

κι ένα τσιγάρο άσβηστο στα χείλια καρφωμένο

νύχτα θα ρίχνω στο γυαλί και μέρα θα βυζαίνω

θάλασσα που αντάριασε στα ύφαλα και βράζει

σημείωμα ανορθόγραφο στον τοίχο κρεμασμένο

«ντύσου αν έρθεις να με βρεις, ξυρίζει το μπουγάζι»

δέκα μποτίλιες λάβδανο, πενήντα μαύρο ρούμι

μια δαχτυλήθρα βάλσαμο κι ογδόντα άγριο τσάι

μεθάω μ’ έναν αρχάγγελο σε σκοτεινό μπουντρούμι

το μπάρκο αυτό που διάλεξα, άλλος δε το νογάει

βράδυ θα κάτσω να σε πιω σ’ ένα πικρό μεθύσι

θα μεταλάβω της ψυχής αρχαία κοινωνία

στο λαβομάνο ένα φιλί στερνό θα σού’ χω αφήσει

κι έτσι πιωμένος θ’ ανοιχτώ στην πλάτη καρχαρία

 .

στο Λαβύρινθο

κύλησε η πέτρα

κι έπεσε σαν ευχη το πούσι

ή σαν κατάρα

παραπλάνηση

λυθήκανε τα μάγια

κι έμεινε η νύχτα απροστάτευτη

απ τους λογιων λογιων

αυτοπρόσκλητους προσκυνητάδες

κι ο Λαβύρινθος

σαν όλες τις ιστορίες

με καλο ή κακο τέλος

η Αριάδνη βαρέθηκε να κρατάει το μίτο

κι ο Θησέας να σκοτώνει Μινώταυρους

άσπρο πανι

μαύρο πανι

ποιος λογαριάζει;

μοναχά μια αφορμη

να πάρει μια θάλασσα όνομα

κάνε ευχη

γίνε προσευχη

μόνο ότι είναι να κάνεις

ότι είναι να γίνεις

γίνε το και κάνε το τώρα

στο στόμιο λαμπυρίζει μια φωτια

το ψέμα καίει την ανάσα

σαν εκπνοη αρχαίου δράκοντα

προετοιμασμένου για εκδίκηση

σωπαίνει η νύχτα

ψάχνοντας τη μαγεία που της έκλεψαν

κάνε το τώρα

πριν ξεχαστουν τα λόγια

κι η μαγικη η λέξη

με τα πέντε γράμματα...

.

υγρο στοιχειό

στα μάτια

θάλασσα

αγάπη άσκοπα χάλασα

στα όνειρα

και θεωρίες

και σκοτάδι

και φως

και μια σιωπή παράξενη

να ψιθυρίζει

ποιο είναι τ'όνομά σου;

χωρίς αυτό

πιο φάλτσα τραγουδάω

στα χείλια

θάλασσα φιλι

κι αυτο το χάλασα

στις καληνύχτες

και σημάδια

και πέτρες

κι ακροβασίες στη σανίδα

κι ένας καιρός μισότρελλος

να ψάχνει

αλήθεια,

ποιο είναι τ'όνομά σου;

χωρις αυτο

δεν βγαίνει ο στίχος

απ το κελι

στα πόδια

θάλασσα

κι οι νότες

που άδικα χάλασα
σε άσωτες τροχιες 
των επιθυμιών
να σε φωνάζω Φως ;
δεν πάω εγω να σε γεράσω
εσυ ξανα να με γεννήσεις
να ξαναγεννηθεις
ν'ανοίξεις την κάνουλα
με μάτια όλο θάλασσα
και φλόγινα φιλια
και πόδια από σεντέφι
ν'ανοίξεις
κι άσε να τρέξει το νερο
που όσο κι αν χάλασα
φτάνει
φτάνει αυτο που έσωσα
σα θάλασσα
τα λόγια σου να πλυμμηρήσει

ταξίδι

μία σε βλέπω στη φωτια

και δύο που σε χάνω

το καναβάτσο σκίστηκε

και το πανι λειψο

ο ήλιος φτάνει στο ζενιθ

μετριέμαι μα δε φτάνω

νύχτα που πέφτω να σε βρω

και φτάνω στο βυθο

μια που χτυπάνε το καρφι

στο πέταλο χιλιάδες

η κουπαστη αυτομόλησε

δεν έχω να πιαστω

κι όπως στ αμπάρι ασφυκτιουν

Σάτυροι και Μαινάδες

μοιάζει φανάρι τ'όνειρο

πιασμένο στον ιστο

γοργόνα του ακρόπρωρου

βούτηξες κι εξεχάστης

κι έμεινε η πλώρη ορφανη

χτυπάει ο καιρος

αν σ'έκλεψε η θάλασσα

χαλάλι και χαρα της

το κύμα αν βαρέθηκες

άντρας σου ο ωκεανος

κλείνω στη χούφτα

μια ουγγια αζτέκικο χρυσάφι

του Ποσειδώνα τάξιμο

λάφυρο, φυλαχτο

ταξίδι στερνοτάξιδο

στη μακρυνη μου Ιθάκη

πορεία τυφλη και σίγουρη

αν βρω, ν αξιωθω...

τό'χα αρχίσει καιρο

το τελείωσα το Σάββατο το βράδυ

δίπλα στη θάλασσα

σε ένα μώλο του Κορινθιακου...

.

ώρα οχτω και κάτι

δεν το λες βραδυ
μεσοδιάστημα
ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι
στα καμαρίνια της νύχτας
οφθαλμολάγνος
στην άκρη του φάρου
να την βλέπω να προβάρει τα καλοκαιρινα της
καθισμένος στην άκρη του μώλου
με τα πόδια κρεμασμένα στη θάλασσα
σούρουπο
άδειο κουτι μπύρας για τασάκι
φεγγάρι ασημόγκριζο π'αδειάζει
ανεβαίνει τραγουδώντας
κι ήλιος πορτοκαλομαβύς
να χρωματίζει φόρεμα λινο
με λεπτες ράντες
δεν έχω κούραση
είμαι άδειος
τόση ελαφρότητα δεν την αντέχω
μια να φυσήξει
και μια που πέταξα...
αλλα απ'την άλλη
δεν το λες και βράδυ ακόμη
και που να πετάξεις χωρις την παρέα της
κοιτάζω ακόμη
μια δυτικα
κι άλλη μια νοτιοανατολικα
δεν φυσάει
μην και της σηκώσει το φουστάνι
πρωτου βγει στη σκηνη...
σκέφτομαι πως θά'ναι αν βουτούσα
κοιτάζω κάτω
τη βλέπω ξαπλωμένη στο νερο
με το κεφάλι στα δυτικα
να πορφυροχρυσίζει
ύστερα το λινο της φουστάνι
και στα νοτιοανατολικα
σκούρα μπλε και μολυβι πέδιλα
κάπου ανάμεσα δυο γκριζογάλανες κηλίδες
με κοιτάνε ίσια
κατάματα
με περίτεχνη αυστηρότητα
τώρα που τη χρειάζομαι την αλαφράδα έφυγε
-τι κάνεις εδω;
-σε χαζεύω
-να φύγεις
-είναι ακόμη οχτώ και κάτι
-δεν μ αρέσει να με κοιτας να ντύνομαι
-εκείνος γιατι;
-κείνος μού'χει χαρίσει το φουστάνι
-και κείνη;
-εκείνη μού'χει χρωματίσει τη φωνη
-και γω;
-εσυ μου τα κλέβεις για να τα ρίξεις στα χαρτια
-για να σ'αγαπήσουνε κι άλλοι
-δεν θέλω!
-τι θες;
-να φύγεις
-ε, φεύγω...
-Ναύτη; 
-ναι;
-έλα πιο μετα, όταν θα ντυθω νυχτοθάλασσα...

αφιερωμένο...

στο ίδιο σημείο, ίδια ώρα

είχα έρθει να κλάψω

πριν τέσσερα χρόνια

τώρα

αφιερωμένο

στη Μούσα της αλλαγης μου...

.

τζόγος(;)

είμαι εδω
είμαι εκει
πού είμαι;
σαν τον παππα, το ρήγα
σε παιχνίδι πλανόδιων σαλτιμπάγκων
πάνω σε αυτοσχέδιο τραπέζι από χαρτόνια
σ'ένα σοκάκι
είμαι εδω;
είμαι εκει;
σαν σφαίρα σημαδεμένη
σε περίστροφο ρώσικης ρουλέτας
ένα κλικ διαφορα
κι ο κόκκορας όρθιος
είμαι εκει
κι εδω
που είμαι;
μην ποντάρεις
δεν έχει ρίσκο το παιχνίδι
και δεν πληρώνει απόδοση
ξέρεις ποιο χαρτι ν'ανοίξεις
ποια θαλάμη με περιέχει
όσο για το τρόπαιο
χάρισμά σου απ την αρχη τό'χες
γι αυτο μην παίζεις
δεν χρειάζεται
το παιχνίδι άλλωστε, είναι στημένο...

.

ίχνη

πάψε να γυρνας ξυπόλητη

δεν έχει λυτρωμο το να ματώνεις τα όμορφά σου πόδια

εκείνα τ ακροδάχτυλα

που πάτησαν στην άσπρη άμμο της Ελαφόνησσος

κείνα που φόρεσαν

τα κρυστάλλινα γοβάκια της Σταχτοπούτας

μόνο για να τα σπάσουν

σ΄ένα ερωτικο τανγκο

στα πλακόστρωτα της Πλάκας

μην τα πληγώνεις τα πόδια σου

γδέρνονται οι αστραγάλοι σου στις τσουκνίδες

και τα βρωμόνερα

απ τα όμβρια των πεζοδρομίων

λερώνουν τις όμορφες γάμπες σου

κι εγω

που λάτρεψα τα σχήματά τους

και τα ίχνη σου

στις απόμερες παραλίες

και στα πρανη των αρχαίων θεάτρων

ψάχνω ακόμη

οσμίζομαι

και φερμάρω σαν κυνηγόσκυλο

σαν σκύλος της θάλασσας

μυρίζομαι το αίμα

μίλια μακρυα

μην τα πληγώνεις τα πόδια σου

κι είναι αυτα

κείνα που σ’έφεραν

κάποτε

στον δρόμο μου....

χθες, σ'είδα πάλι στον ύπνο μου

φορούσες τις καλοκαιρινες σου σαγιονάρες

σε κυνήγησα μα έτρεχες

σε πρόφτασα στη σκια μιας μικρης καντίνας

σε φίλησα....

 .

η φωνη

κι αν η φωνή είχε φτερα

ή κι αν δεν είχε,

και λαχτάραγε να πετάξει

κι αν δεν έφταιγε το μπόϊ κι η φτιαξιά της

που δυσκολεύει το τιμόνεμα

και την κάνει να μην μπορεί να μανουβράρει την πορεια

μέσα απ τις στενες στροφες

των χρυσοκόκκινων μαιάνδρων

κι αν η αντήχησή της

στα θαλασσοσκαμμένα δυτικα βράχια

δεν γυρνούσε πίσω

στα αποδημητικα νυχτοπούλια

λάθος στίγμα

κι αν δεν φύσαγε ο αέρας

και δεν φουρτούνιαζε το πέλαγος,

παρασυρμένο στον χορο,

κι αν ακόμη η πυξίδα

δεν λογάριαζε Βορια και Νότο

ακόμη κι αν όλα τα «δεν»

ήτανε ιδανικα ενάντια

φτάνει η λαχτάρα της φωνης

φτάνει από μοναχή της

φτάνει κι αρκει

για να βρει εκείνο το ευήκωον αισθητήριο

που θ’αφομοιώσει ολοκάθαρα το μήνυμα...

καμμια φορα

χωρις καν να χρειαστει να πετάξει!

οι φωνες

δεν είναι μονάχα φθόγγοι...

.