άνευ πορείας

έχω ανοιχτει σ'ωκεανο

αρχαίο ταξίδι μακρυνο

κι όμως καλα το ξέρω

με μεθυσμένα τα πανια

γουλια και στραβοτιμονια

σωπαίνω κι υποφέρω

μα εσυ σκυφτη στη κουπαστη

με μια φωνη που αν ακουστει

θα σπάσει το τιμόνι

λες το σπαθι σου κεραυνο

που κομματιάζει ένα βουνο

και άσπρο κύμμα υψώνει

ντυμένη η νύχτα στα μαβια

κι η θάλασσα στα μαύρα

τραβάω στο χάρτη μολυβια

να σημαδέψω τα στενα

πού'ν' τα φιλια σου λαύρα

κρεμάω στο άλμπουρο σχοινι

κι αναρωτιέμαι ποια ποινη

μ'έχει στιγματισμένο

ποια φυλακη από φωτια

σε ποιας γοργόνας τη ματια

μ'έχει σφιχτα δεμένο

μα εσυ, μιλας με τα πουλια

και ορμηνεύεις μια βραδια

σιγη του ασυρμάτου

μη και ζηλέψει ο πειρατης

ο Ήλιος ο αλχημιστης

και βγεις στο πέρασμά του

ντυμμένη η θάλασσα χρυσα

κι η νύχτα στο σεντόνι

ας τραγουδήσεις κι άλλη μια

στα κουρασμένα μου αυτια

κι ας σπάσει το τιμόνι!

.