δέσμιος εκών (νυχτερινο όνειρο)

δεν θα μπορέσω σήμερα πάλι να κοιμηθω
θα γύρω σ'ένα ποτηράκι από αψέντι
κείνο που τρύγισα στο πρώτο μας το γλέντι
κι ακόμη καίει τις φλέβες μου σαν άγιο φυλαχτο

δεν θά 'χει η μέρα να μου πεί παρηγοριες
κι αυτη η νύχτα να μου δώσει ένα χάδι
λύτρα ζητάει τ'όνειρο για νά'ρθει ένα βράδυ
κάψα μου απαράβατη και τσέπες μου αδειανες

κι όπως φυσάει ο ζέφυρος
κι ανάβει το φεγγάρι
και καθρεφτίζει τ' άχραντα
της λίμνης σου νερα
κάν' το σεντόνι σου πανι
το νου μου μαξιλάρι
το ξέρω, άρπαξα φωτια
μα κράτα με γερα

δεν θα σ'ακούσω σήμερα πριν αποκοιμηθω
θα ξενυχτήσω μοναχος σ'υπόγειο με λιοντάρια
σ'ένα τραπέζι που γλυκα μεθάω με τα ζάρια
και σε παιχνίδι άσπονδο ξανα θα μετρηθω

δεν μου χρωστάει το νόστο της αυτη η προσφυγια
στης Κίρκης τη χρυση σπηλια φωλιάζει σμέρνα
έβγαλε η μάγισσα όρντινο και μού'πε, - πέρνα!
- εσυ αλλου ετάχτηκες, σε άλλη πυρκαγια

κι όπως φυσάει ο ζέφυρος
κι ανάβει το φεγγάρι
και καθρεφτίζει τ' άχραντα
της λίμνης σου νερα
κάνεις τις μπούκλες σου σχοινι
και τ'όνειρο ζωνάρι
ξέρω, νόμιζες θα χαθω
και μ' έδεσες γερα