cupiditas

δώσε μου το χρώμα σου
να ξαναβάψω τα νερα
νά 'χω στο μελανοδοχείο μου
να σου γράφω
η σινικη μουτζουρώνει τα χαρτια μου
δώσ' μου τις ρίζες σου
δώσε μου τα φτερα σου
ν' αγκαλιαστουνε με τις φλέβες μου
να ταξιδεύω μέσα σου μου φτάνει
δώσε μου μια μπούκλα στάχυα
να φτιάξω μια σκέπη για τη βροχη
μα πάλι, δώσε μου και τη βροχη σου
να μυροβολίσει το κατάστρωμα
πευκοβελόνες και θάλασσα
δώσε μου μπαμπάκι απ' την ψυχη σου
να γεμίσω το μαξιλάρι μου
που κάθε βράδυ αναστενάζει
απ' το βάρος των ονείρων σου
δώσε μου ένα όχι
νά'χω ν' αντιπαλεύω
με τα ναι, όταν δεν μου τα λες
δώσε μου μια γραμμη
από το σχήμα των χειλιων σου
για να ταιριάξω την πορεία
για το χαμόγελό σου
δώσ' μου ένα φόβο σου
να στόν κάνω σκαλι
για να φτάνεις τις κερασιες
δώσε μου τη φωνη σου
να διαφεντεύει το δικο μου φόβο
να τον διατάξω να λουφάξει
χάρισε μου μια ματια
τη γκριζογάλανη της μέρας
ή την άλλη, που φορας αγέρωχη τα βράδυα
να βλέπω πού πατάω στις σπηλιες σου
δώσε μου ένα άγγιγμα με τ' ακροδάχτυλα
στο μάγουλο ή στο στήθος
νά'χω ν' ανατριχιάζω τα καλοκαίρια
δώσε μου μια στάλα απ' το αίμα σου
να νιώσω πως αφαίμαξα την Αφροδίτη
δώσε μου ένα γιατι
να δικαιώσω μιάν απάντηση
μια βαθεια ανάσα απ το στήθος σου
μην ξαναλογαριάσω βυθους
ένα βήμα σου
για να χορέψω
μια μέρα σου
να στην κουρσέψω
ένα σταφύλι
να τρυγήσω
το ρόδι της καλης χρονιας
στην πόρτα σου να σπάσω
ένα ατέλειωτο φιλι
για να σωπάσω...


μα μην νοιάζεσαι
κι αν όλα αυτα
κι ακόμη περισσότερα
μου δώσεις
έχεις ακόμη να σου τραγουδάω
ώσπου ν' αδειάσει το μελανοδοχείο
που το φωνάζεις θάλασσα...

.