δίλλημα (δεύτερον)

τ' όνομά σου
απαλαγμένο απ' τα σύμφωνα
σουλατσάρει στα κράσπεδα σαν κραυγη
κι επικαλείται το σκοτάδι
τον Έρεβο
τον δίδυμο της Νύχτας
κείνο το αστροσέντονο το στολισμένο
που τ' απαρνήθηκες
για μια χούφτα χλωμο φως,
νά 'ρθει
να σκεπάσει
τη γύμνια των οικτιρμων σου
την Ωκυρρόη της κρυφης θάλασσας
επικαλείσαι
θαλαμηγο των πόθων σου
για τούτο το ταξίδι
εκει, που η νύχτα συναντάει τη μέρα
δρασκελίζοντας το κοραλλένιο το κατώφλι
εκει
που τ' όνομά σου
απαλαγμένο απ' τα σύνθετα
κείνα που το μεταφράζουν
σ' όλες τις γλώσσες το ίδιο,
αλαφρυ, σαν την ανάσα μιας σπίθας,
ίπταται ανάμεσα στα εύφλεκτα φαντάσματα των Ηλυσίων
επικαλείσαι την Αρεία
τις Μούσες όλες της Θεογονίας
μάρτυρες
στο αέναο ξεγύμνωμα της αλήθειας
μ' ακόμη μπορεις να ονειρεύεσαι
μπορεις να καταριέσαι
να πονας
να υπόσχεσαι
να ελπίζεις
να κατρακυλας σαν άσπρο χαλίκι
ώσπου νά 'βρεις θάλασσα
ακόμη μπορεις να υπομένεις
να υποφέρεις
να λατρεύεις
να μισεις
μπορεις
να παραμείνεις εκει
στο σαθρο σύνορο
των βασιλείων
της Μνημοσύνης και της Λήθης
ανώνυμος
κι απροσδιόριστος
μη μπορώντας ν' αποφασίσεις
τι είδος ανάμνησης
θέλεις να καταλήξεις...

πενία έμπνευσης

παραληρήματα κατεργάζεται...