φόβος

το φόβο μου
δεν πρόφτασα ν' αποσώσω
με βρήκε η σαϊτιά στο κούτελο
κρεμασμένο στην ανεμόσκαλα
και με γκρέμισε
κι όσο νά 'ναι
ρηχα τα νερα σ' αυτο τ' αρόδο
μιση ανάσα δρόμο ο βυθος
ματώσανε τα πόδια μου
πάνω στους αχινους
έδωσα μια
και βρέθηκα στο κατάστρωμα
- γιατι φοβάσαι;
- δεν ξέρεις πως μπορεις κοντα μου νά 'σαι;
- πως ή πώς;
βουλιάζουν οι πατούσες μου στη σκουρια
το κοίταγμά σου ακροβάτης
στα συρματόσχοινα της μπίγας
το φόρεμά σου παραστάτης
σε παρέλαση με χρυσα και γαλάζια λαχούρια
κι η μπίγα ταϊζει τ' αμπάρια
κι η σκαλιέρα αγκομαχάει
απ' τα χρώματα της παρέλασης
πάνω στη γκαζιέρα ο τενεκες με την πίσσα
θα καλαφατίσω τα μαδέρια των αμπαριων
στα σπλάχνα τους
φόβος χύδην,
σπόρια λόγων τσουβαλιασμένα,
τούβλα από λάσπη γόνιμη σε παλέττες,
στεγανα
το άφιλτρο μου καίει τη γλώσσα
τα βήματα εξατμίζονται στόν πυρετο της λαμαρίνας
ο πιλότος στη δεξια βαρδιόλα κουμαντάρει
στα πρανη του ιστου φύτεψα δυόσμο σε μια γλάστρα
τον ποτίζω
μ' ένα φιλι κάθε μέρα
τον ταϊζω
δυο στάλες ήλιο και λίγη μουράβια
από πάνω του τα ρανταρ στροβιλίζονται αφιονισμένα
πορεία πρόσκρουσης!
τι πορεία;
πού 'χω τις άγκυρες φουνταρισμένες
κάτι έρχεται να μ' ανταμώσει...
μα δεν λογαριάζω το ναυάγιο
κι ούτε την Μάγισσα που βάλθηκε να με ξεκάνει
σαράντα οργιες τα παιδια της
και τα ρίχνει πάνω στο καρυδότσουφλο αλύπητα
θα συρθω ως την πλώρη με την καβίλια στα δόντια
ν' απασφαλίσω τις καδένες απ τη μπούμα
να λευτερώσω την πλώρη
κι ύστερα ν' ανοιχτω μεσοπέλαγα
δεν το σκιάζομαι το ναυάγιο
όχι για του λόγου μου
μονάχα να...
μην πάρουν νερα τ' αμπάρια
έτσι που τη βλέπω να λυσσομανάει
μην λιώσουν τα τούβλα
μην λασπώσουν με τους φόβους
κι ύστερα βλαστήσουνε λόγια άδικα
φοβισμένα
ξένα
πρόστυχα
μη βγάλουνε καρπους
μην πεινασμένη μια φορα τους δοκιμάσεις
κι απ το να με μετρήσεις με το καντάρι του φόβου
καλύτερο τό 'χω
να μετρηθω με την απόγνωση της τρικυμίας
και μάρτυράς μου η Μάνα
νικητης θά 'βγω
πάλι
και πάλι...

τούτο το τραγούδι

είναι το τελευταίο ποιήμα του Καββαδία

κι όποιος γνωρίζει για που τό 'γραψε

καλα το γνωρίζει...