της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

φόβος

το φόβο μου
δεν πρόφτασα ν' αποσώσω
με βρήκε η σαϊτιά στο κούτελο
κρεμασμένο στην ανεμόσκαλα
και με γκρέμισε
κι όσο νά 'ναι
ρηχα τα νερα σ' αυτο τ' αρόδο
μιση ανάσα δρόμο ο βυθος
ματώσανε τα πόδια μου
πάνω στους αχινους
έδωσα μια
και βρέθηκα στο κατάστρωμα
- γιατι φοβάσαι;
- δεν ξέρεις πως μπορεις κοντα μου νά 'σαι;
- πως ή πώς;
βουλιάζουν οι πατούσες μου στη σκουρια
το κοίταγμά σου ακροβάτης
στα συρματόσχοινα της μπίγας
το φόρεμά σου παραστάτης
σε παρέλαση με χρυσα και γαλάζια λαχούρια
κι η μπίγα ταϊζει τ' αμπάρια
κι η σκαλιέρα αγκομαχάει
απ' τα χρώματα της παρέλασης
πάνω στη γκαζιέρα ο τενεκες με την πίσσα
θα καλαφατίσω τα μαδέρια των αμπαριων
στα σπλάχνα τους
φόβος χύδην,
σπόρια λόγων τσουβαλιασμένα,
τούβλα από λάσπη γόνιμη σε παλέττες,
στεγανα
το άφιλτρο μου καίει τη γλώσσα
τα βήματα εξατμίζονται στόν πυρετο της λαμαρίνας
ο πιλότος στη δεξια βαρδιόλα κουμαντάρει
στα πρανη του ιστου φύτεψα δυόσμο σε μια γλάστρα
τον ποτίζω
μ' ένα φιλι κάθε μέρα
τον ταϊζω
δυο στάλες ήλιο και λίγη μουράβια
από πάνω του τα ρανταρ στροβιλίζονται αφιονισμένα
πορεία πρόσκρουσης!
τι πορεία;
πού 'χω τις άγκυρες φουνταρισμένες
κάτι έρχεται να μ' ανταμώσει...
μα δεν λογαριάζω το ναυάγιο
κι ούτε την Μάγισσα που βάλθηκε να με ξεκάνει
σαράντα οργιες τα παιδια της
και τα ρίχνει πάνω στο καρυδότσουφλο αλύπητα
θα συρθω ως την πλώρη με την καβίλια στα δόντια
ν' απασφαλίσω τις καδένες απ τη μπούμα
να λευτερώσω την πλώρη
κι ύστερα ν' ανοιχτω μεσοπέλαγα
δεν το σκιάζομαι το ναυάγιο
όχι για του λόγου μου
μονάχα να...
μην πάρουν νερα τ' αμπάρια
έτσι που τη βλέπω να λυσσομανάει
μην λιώσουν τα τούβλα
μην λασπώσουν με τους φόβους
κι ύστερα βλαστήσουνε λόγια άδικα
φοβισμένα
ξένα
πρόστυχα
μη βγάλουνε καρπους
μην πεινασμένη μια φορα τους δοκιμάσεις
κι απ το να με μετρήσεις με το καντάρι του φόβου
καλύτερο τό 'χω
να μετρηθω με την απόγνωση της τρικυμίας
και μάρτυράς μου η Μάνα
νικητης θά 'βγω
πάλι
και πάλι...






τούτο το τραγούδι
είναι το τελευταίο ποιήμα του Καββαδία
κι όποιος γνωρίζει για που τό 'γραψε
καλα το γνωρίζει...

8 σχόλια:

Λιακάδα ☼ είπε...

Φόβος... λέξη άγνωστη για μένα... είμαι της άποψης"θα πάω κι ας μου βγει σε κακό" με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται...

το μονο καλό που'χει ο φόβος είναι ότι σε έχει σε εγρήγορση...

Κι αν δε σε κάλυψα δες κι αυτό http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=1788327326985715469&postID=8525583038434607247

Καλή σου μέρα και καλό Σ/κο!

Λιακάδα ☼ είπε...

ουπς σορρυ τώρα το είδα... λάθος λινκ
δες εδω http://the-red-thin-line.blogspot.gr/2011/09/blog-post_23.html?zx=9003deebceb4a87c

AERIKO είπε...

Όσο σου καίει το άφιλτρο τη γλώσσα
κι όσο ποτίζει η στιγμη το δυόσμο
της ψυχής σου..φόβο δεν έχεις.

Το να αναμετριέσαι με την πρόκληση
της τρικυμίας εντός είναι νικη απο μονη της.

Μου έλειψε το Ενυδρείο...!!

Καλημέρα Καπετάνιε μου..!! :)

Πρύμα πλώρα στοχαστικά,
κρατα αναμμενο το λύχνο του Αλαδίνου.

Ναύτης είπε...

καλημέρα Λιακάδα,

δεν είμαι άφοβος καλη μου
μα το φόβο μου τονε κάνω φυλαχτο
και προχωράω

ετούτος ο φόβος όμως
είναι εκείνος που με κάνει να φεύγω
ο φόβος της απαξίωσης...
ο φόβος της φθορας
θα προφυλάξω τα πολύτιμα
ακόμη κι αν πρέπει να τ απαρνηθω
και να παλεύω με τις θύελλες

αυτο λέω...
κι αυτο δεν είναι φόβος :)

Ναύτης είπε...

Λιακάδα μου, τέτοιο φόβο για το ρίσκο δεν είχα κι ούτε έχω ποτε μου

δεν τον λογαριάζω για φόβο καν!

προσυπογράφω την ανάρτησή σου!

:)))

Ναύτης είπε...

Αερικο μου...

και μένα μού λειψε το Ενυδρείο

τι να λέμε για τις προκλήσεις
ποτε δεν μού λειψαν
ούτε κι οι προσκλήσεις

και το λυχνάρι αναμένο
και με το τζίνι να περιμένει
κολυμπώντας στο λάδι το καθαγιασμένο...

καλημέρα συντρόφισσα!

:)

zoyzoy είπε...

Ναύτη μου τυχαία πέρασα και βρήκα θαλασσινή ανάρτηση απ'τις ωραίες σου!

Πολύ χαίρομαι που σάλπαρες πάλι στα γνωστά νερά σου!

Φιλιά θαλασσινά!

Ναύτης είπε...

θαλασσινη,

καλο ξημέρωμα!
φιλια αιγαιοπελαγίτικα!