στη χαμένη μου έμπνευση

σα Μούσα ξεκαπίστρωτη
καλπάζεις στολισμένη
μ' άσπρα φτερα
παράταιρα
βαμμένη νύχτα
κρόταλα στους αστράγαλους
και χρυσαφιες κορδέλλες
στις κλειδώσεις
κει που αλωνίζεις
άσφαλτο και πίσα
το μαύρο σε μπερδεύει

στην κόχη του ματιου

ταλαιπωριούνται

τρεις σταγόνες

μιά βάλσαμο

μία βροχη

και μιά σιωπη

Μη!
μην πιλοτάρεις άλλο
τ' όνειρό μου
τι να θυμηθω;
πρωι
ο ήλιος με σκοτώνει
κι εσυ
χορεύεις ακόμη
χρυσοστόλιστη
ν' αποτελειώσεις
ό,τι δρόμο έμεινε
τι να ξεχάσω;
το βράδυ
στην αγριοθάλασσα
ξομολογιέμαι

κι εσυ 

χορεύεις ακόμη

γαλαζοθρεμμένη

φοράδα του σύμπαντου
κι όλο μακραίνεις
κι όλο ο χορος σου με σώνει
και στα πυκνα σου μαλλια
πού 'χεις για χαλινάρια
σιγομπερδεύονται
οι τελευταίες νότες
απ' το πεντάγραμμο
ένα μι
ένα μι
ένα λα
Σ-ιωπη...

η αρχη είναι εμπνευσμένη και μεταφερμένη

απ' το βιβλίο "Η ναυμαχία της Σαλαμίνας έγινε έξω απ' το Πέραμα"

του Α. Γκίνσμπεργκ, μτφ. Σεσιλ Ιγγλέση

τα υπόλοιπα ασυναρτησίες του Νάυτη...