υγρασία

σ' αγάπησα
και από την πρώτη τη στιγμη εκείνη δα
δεν μπόρεσα ποτε πια να σε μετανοιώσω
κι εσυ ας το πάλεψες
με νύχια
και μ' αγκάθια
και μ' ερωτόκαρφα
κατάμεσα στην κόρη του ματιου
και σ' άδειασα για να σωθω
στράγγιξα
άδειος μπακιρένιος κάλυκας
κουφάρι άνευρο
άστεγο
μονάχα ένα τραγούδι μισοζώντανο
δίχως μουσικη
συρρικνωμένο
μικρο σπυρι
ονειροσπίθουρο
κρυμμένο είκοσι χιλιάδες λεύγες
κάτω από χώματα
και στάχτες
κι ήρθε προχτες
ανταριασμένο πάλι να φουντώσει
να θεριέψει
να βλεφαρίσει ρίζες και παραβολάδες
αντρειεμένο
ανελέητο
να σκίσει πέτρες και σωθικα
να καταπιει το χρόνο
τότε δα
στην πρώτη υποψία γκριζογάλανης υγρασίας
όταν ρώτησες απρόκλητα
- με σκεφτόσουν καθόλου;