αναμονη

Μάγισσα,
'κει που αλυχτάς
και σ' αγκαλιάζει ο βράχος
κι αφρίζουνε τα κύματα,
ποιο θα σε κατακτήσει,
άγκυρα πόντισα βαθιά
κι απόμεινα μονάχος
τώρα που κι η παλικαριά
έχει αυτομολήσει

Γοργόνα,
πού 'χεις τη λαλιά
στο μάτι σου κρυμμένη
και στο λιγνό σου το κορμί
λαγοκοιμάται κύμα
σού 'κλεψα το πρωτόφιλο
σαν ήσουν κοιμισμένη
κι απόμεινε στην αμμουδιά
της αγκαλιας το σχήμα

σκαρί μου ασημοστόλιστο
φρεγάδα αρματωμένη
σήκωσε πάλι τα πανια
που όλου του κόσμου τη φωτια
στ' αμπάρι έχεις κρυμμένη
κι ανοίξου πέρα στα βαθια
να πυρπολήσεις μια βραδια
κείνον που σε προσμένει...

μικρο φιλι...

φιλι τ' αέρα
και θεριό
ολόφυρτο πλανιέται
ψάχνοντας στέρνα να πλυθει
κάρβουνο να στεγνώσει
και καθαρο πουκάμισο
που θα το σαβανώσει
οτι έσβησε τη δίψα του
στα χείλια της επάνω
και το ταξίδι το στερνο
τώρα το βλέπει γάμο...

κρατούμενος

δεν δραπετεύω πια απ' τον χρόνο
δραπετεύω στον χρόνο
σ' αόριστο χρόνο
παρατατικο
υπερσυντέλικο
σε φωνη παθητικη
όλο σημάδια
κι αντοχες
σε πρόσωπο καθρεφτισμένο
αστόλιστο
σαν πρωινο ξύπνημα
άγουρο
δεν δραπετεύω πια απ' τον χρόνο
ταξιδεύω στον χρόνο
σε χρόνο μέλλοντα
σαν μονοήμερη άδεια
φυλακισμένου
σ' ένα κελι
πού 'χει για κάγκελα
δευτερόλεπτα
λεπτα
ώρες
κείνες τις ίδιες
που μετρούσα
μέχρι που να σε ξαναδω
μέχρι που να σε ξαναζήσω
και δεν δραπετεύω πια απ' τον χρόνο
που εκείνος
μέσα μου
έχει πια εκούσια φυλακιστει...

σφηνάκι

είν' το φεγγάρι σα μια φέτα από λεμόνι
αναπαυμένο σε σφηνάκι με τεκίλα
εσυ κοιμάσαι στου Αιγαίου το σεντόνι
κι εδω καημός κι ανατριχίλα

το ποτηράκι μια γεμίζει δυο αδειάζει
μικρη η νύχτα, δεν μπορει να με χωρέσει
αχ και να ήμουν στων χειλιων σου το περβάζι
να πιω από 'κει κείνο τ' αψέντι που μ αρέσει

ένα νησι είν' η καρδια μου που βουλιάζει
και ναυαγος το τσιγαράκι μου στο χέρι
το ποτηράκι μέσ΄ τα μάτια με κοιτάζει
πόσο μου λείπεις μοναχα αυτο το ξέρει...

ξεσκονίζοντας,

μου ήρθε να τελειώσω κάτι παλια...