αντινομίες

ήθελα να σε καταπιώ
μα κρύφτηκες κάτω απ' τη γλώσσα μου
σαν υποψήφια γρατζουνιά
που ψάχνει τ' ανελέητο νύχι
γόνε παράνομε του πειρασμού και της πρόκλησης
Αδελφοφάδα του χεριού και του μυαλού

ήθελα να σε ξεχάσω
μα σφήνωσες στο λαβύρινθο του αυτιού μου
σαν Ερινύα άεργη
που αποζητάει τους Ευμενίδες
Μούσα αντίνομη της θλίψης και του πάθους
αθανασία του φιλιου και της πληγης

ήθελα να σε γκρεμίσω
μα γαντζώθηκες στα ταπεινά μου ένστικτα
σαν υποψήφια μετάφραση
που ψάχνει τ' ακλόνητο ρίζωμά της
κριπήδα άχραντη του μηδενός και του απείρου
παιδί της αφορμής και της αιτίας

ήθελα να σε ξορκίσω
μα ξάπλωσες εκούσια στο στήθος μου
σαν υποψήφιο σφάγιο
που αναζητά τελεσιουργία
πάνδημο Ιερό της γονιμότητας και του θανάτου
της λήθης και της μνήμης θέσφατο

ήθελα να σε σκοτώσω
μα ετελεύτησες ασύμμετρα στην δεξιά μου κοιλία
σαν επερχόμενο έμφραγμα
που διψάει μαρμαρυγή
κλεινόν άστυ του φόνου και της συγγνώμης
οίστρε του πολέμου και της ειρήνης

κι ήθελα να σε φτύσω στο χώμα
μα ήμουν, ήδη, ως το λαιμό, ικέτης,
καταμεσίς στ' απέραντο νερό της φύσης σου
σαν απαρέμφατο της θάλασσάς σου σκήνωμα
σαν ναυαγός ενάλιος
κι άχορδο τόξο της βροχής
άδοξος μα έγχρωμος
σπονδίζοντας τ' απομεινάρια
της ιερης σιωπης
στο ένδοξό σου λήμμα
σύντροφε της Αφροδίτης
γιε του Χάους και της Γαίας...