παρά θίν' αλός

θυμάμαι τούτο
κείνο το βράδυ
που κοινώνησα το φιλί
πήρα γι αντίδωρο το δίχτυ
κι έγειρα να κοιμηθώ στην άμμο
αδογμάτιστος
παλεύανε οι λέξεις μου τη θάλασσα
κι επίχρισμά μου ο πνιγμός στα επιρρήματα
έπεα πτερόεντα
πότε;
τότε
κάποτε
τώρα;
ποιος θα μας σώσει
στη συναγωγή των νερών
σμάρι οι μέδουσες με τ' απαλό τους τ' άγγιγμα
και το φαρμάκι
και το μούδιασμα
κι η φλέβα, που επιστρέφει το γαλάζιο κολασμένο
όλο μου το αίμα
δε φτουράει να κλείσει τούτη κει τη μικρή χαραγματιά
στο μεσόστηθο
βλασφημω τον ήλιο που μ' αποκαθηλώνει
μεσημέριασε
κι η θάλασσα δεν μ' είχε σώσει...