καιροι

Δύσκολοι καιροί γι' ανοιχτά τα μάτια
δύσκολοι
κάτι παρωχημένες υποκρισίες
πρόδηλες 
και δυο ντουζίνες σαλτιμπάγκοι
δεμένοι γαϊτανάκι
που σταβλίζονται στα περιστήθια
κι υποκλίνονται σαν αυλικοί
και σαλιαρίζουν σαν βάτραχοι
περιμένοντας
ένα βλέμμα
στα πεζούλια
πού λούφαξαν τα εύσχημα;
πού βρίσκονται τα ζόρικα τα βράδια;
κείνα που ξέρεις πως για χαμό σε προορίζουν
κι όμως πας!
δύσκολοι οι καιροί
και που ν' ακουμπήσω τώρα
το λίγο βλέμμα που μ' απόμεινε ανέπαφο;
τώρα
που ξεφλουδίζονται οι αντιρρήσεις
κι απομένουν γυμνές κι ανέγγιχτες οι αιτίες
σαν πως τις γέννησε η μάνα τους
η Μνήμη...

που και που

ενίοτε,
συλλογίζομαι ξανά
το απροσδόκητο
ερήμην του
κορδώνεται το μαχαίρι
στό σφάγιο
λες και δεν τό 'πιασε χέρι
οι νοσταλγοί μελαγχολούν
μα εγώ
πάλι σε νηστεύω
σπονδές και θυσίες κι αν έκανα,
πόσες;
το μύρο ακόμη αναβλύζει
αναπάντεχα
κι η παρουσία του
πονάει πιότερο κι απ΄το μαχαίρι
περισσότερο κι απ την απουσία σου
μα κάπου στο ξημέρωμα
με λυπούνται, ευτυχώς, οι  Ευμενίδες
και ενίοτε ξεχνώ...

deja vu

κι ήταν ευθύβολο εκείνο το φιλι
φιλι στο παρα πέντε
από νωρις επωχούμενο
στ' αγγίγματα
στα κοιτάγματα
στις ρωγμες από μπλε
στις μπούκλες
πού 'θελαν λίγο, τόσο δα ακόμη
να σε κατακάψουν
κι έμεινες ν' αναρωτιέσαι
αν έγινε ποτε
ή αν το ήθελες τόσο πολυ
που το φαντάστηκες
ενεός αποχωρεις κι επιστρέφεις
εκει που αποτυπώθηκε
η τελευταία αύρα της
στο ίδιο χρονικο σημείο
επιθυμώντας να μεταλάβεις
εκούσια
λίγη φωτια ακόμη...