που και που

ενίοτε,
συλλογίζομαι ξανά
το απροσδόκητο
ερήμην του
κορδώνεται το μαχαίρι
στό σφάγιο
λες και δεν τό 'πιασε χέρι
οι νοσταλγοί μελαγχολούν
μα εγώ
πάλι σε νηστεύω
σπονδές και θυσίες κι αν έκανα,
πόσες;
το μύρο ακόμη αναβλύζει
αναπάντεχα
κι η παρουσία του
πονάει πιότερο κι απ΄το μαχαίρι
περισσότερο κι απ την απουσία σου
μα κάπου στο ξημέρωμα
με λυπούνται, ευτυχώς, οι  Ευμενίδες
και ενίοτε ξεχνώ...