M/V Eνδόμυχον

κι ως ανταριάζει σφαλιχτο το μεσιανό τ' αμπάρι

κι αγκομαχάει η μηχανή με τα βαρια σφοντύλια

το μπαϊράκι σκίστηκε, ποιος θα μου το μαντάρει

ποιος θα μου γειάνει τις πληγες απ' αναμμένα χείλια

κι όπως λογιάζει η θάλασσα τον βράχο για να λιώσει

και μιά τα πόδια του φιλα και μιά τον μαστιγώνει

ποιά σαλεμμένη αποκοτια σου σκότισε την γνώση

και η λερη κουβέρτα μου, γυμνη σε καμαρώνει

στήσαν χορο οι βλάμισσες, το πόστο να σου κλέψουν

δέκα πηδάνε στα καρφια και μιά στη λαμαρίνα

μα είναι η μουράβια ζόρικη και πως να την αντέξουν

σκορπίσανε στα ύφαλα και πιάσανε τη γκρίνια

κι ώ! σαν το κύμα αγέρωχη και αφροστολισμένη

ξάπλωσες πα στ' αμπάρι μου η φλόγα να κοπάσει

και το θεριό στη φυλακη την σιδεροχτισμένη

σου τάζει σαν λευτερωθει πως δεν θα σε ξεχάσει

και σιέται η κλειδωνοφωλια και σπαν οι μεντεσέδες

κι οι φύλακες μαλώνουνε με φίδια και με χάδια

γίναν τα λόγια σου φιλια κι οι στεναγμοι μπαχτσέδες

κι η Αγάπη πρωτοφάρμακο να τρώει τα σκοτάδια

Στην Ανώνυμη, με τα πολλα ονόματα

και τα πέντε γράμματα