ενδελέχεια

 

Δεν έχω τόπο, ούτε πατρίδα
Άλλα φαντάστηκα παλια και άλλα είδα
Είμαι ενα ψέμα που λέει αλήθεια
Είμαι μια λόξα που μου έγινε συνήθεια

Δεν αγαπάω και δεν φοβάμαι
Κι αν ερωτεύομαι το κάνω να θυμάμαι
Δεν είμαι νέος, δεν είμ' ωραίος
Είμαι χρησμός επιρρεπης και αναγκαίος

Μετρώ το χρόνο ώρα την ώρα
Κι όσα ονειρεύτηκα καιρό τα θέλω δώρα
Αφήνω ίχνη, κρύβω σημάδια
Κι έχω μια δεύτερη κρυφη ζωη τα βράδυα

Έχω μια τρέλα και μιά ερωμένη
Μα η δικη μου η καρδία αλλού δοσμένη

'Εχω στασίδι στην παραλία

Μα αν με ψάξεις θα με βρεις στην τρικυμία

Έξυπνος είμαι μα και γελοίος
Αλλάζω μάσκες για να κρύβομαι τελείως
Δεν έχω φίλους, ίσως εκείνη;
Σουγιάς και κόμπος ναυτικος στου νου τη δίνη

Κρύβω τον κόσμο σε μία γυάλα
Και στο συρτάρι μου το ουίσκυ σε μπουκάλα
Πίνω, καπνίζω, δε λέω λόγια
Και κανακεύω τις πουτάνες στα υπόγεια

Γράφω και στίχους κι ύστερα κλαίω
Κι αν άλλα πόθησε η καρδια μου, εγω φτάιω

Είμαι ο Πάνας, κι ο Προμηθέας

Σχιζοφρενης, αυτιστικός, διαφθορέας

Έχω φιλήσει πολλούς αγγέλους
Κι εχω διαβόλους αγαπήσει μέχρι τέλους
Εχω ματώσει κι είμαι σακάτης
Είμαι οργασμός στο μεσοβύζι μιας απάτης

Δεν αγαπάω, μόνο φοβάμαι
Κι αν θα ξυπνήσω το πρωι δεν θα θυμάμαι
Δεν έχω τόπο ούτε πατρίδα
Μα ό,τι λαχτάρησα ποτε στα μάτια σου είδα

Οκτώβρης 2011, Πειραιας

αρένα

φιλάς το ποτήρι σου να πιεις

κι ένας πετρίτης βουτάει μεθυσμένος στο πηγάδι

σπαρμένο ιλίγγους γύρω σου

το ναρκοπέδιο

εκπέμπει μιά περίφοβη προσωρινότητα

δυό-τρεις αφτέρουγοι τσαλαπετεινοι

με μάτια αφυδατωμένα

περιπολουν 

κι εγω, στην θαμπή τύρβη του Σαββατόβραδου,

αγναντεύω απ' το κοράκι

καστανιες στην Αργαλαστή

κι άσπιλη άμμος στα Φαλάρσανα

κι ανάμεσά τους 

πέλαγα αφροντυμένα

και κάπου κεί στη μέση τους

το ενεργό της Θήρας το αφάλι

σάν φρυκτωρία πάμφωτη

ώ, της καρδιάς μου σύγχορδο!

μονάχος κι αρειμάνιος θα μπω σε τούτη την αρένα

θεριό ή μονομάχος;

δεν ξεδιακρίνω ακόμη

μυστήρια

κέλομαί σε, 

σου γράφω,

μα αφήνω τ' όνομά σου απροσπέλαστο

κοιμήσου λίγο ακόμη 

με τ' ακροσέντονο στις χούφτες σου

αργει ο κλήδονας

λίγο ακόμη

να διώξω τις στερνές μου αντιρρήσεις 

και κάμποσες αντινομίες 

που βρίθουν αντισύλληψης

κέλομαί σε,

θεά της γονιμότητάς μου

κοιμήσου λιγάκι ακόμη

με τους βοστρύχους σου λυτους

στ' αστάλαχτο του ύπνου σου περβάζι 

αργουν τα Ελευσίνια,

κι η κάθαρσή μου από κοντα,

λίγο μονάχα

να ματίσω τα ξόμπλια στην παντιέρα

να παίξω άλλο ένα τραγούδι

να βλαστίσει το σπορί

να μεγαλώσει κι άλλο η νύχτα

που ειναι η μέρα ανήμπορη να με σώσει

κοιμήσου μιά στάλα ακόμη,

δεν ξέρω αν στό 'χω πει,

μα νύχτα θα σ' αγαπήσω

ένδοια

η νύχτα σκοτίζει τους δρόμους

λοιδορούν τις σκιες οι ετερόφωτοι

και κάτι χρονικοι προσδιορισμοι με ξεπερνούν ξώφαλτσα

αποχρώσες ελπίδες, 

άχρωμες

λίγη βροχη μ' έκοψε στα δύο

Δεν είσαι εκει που σ' είχα δει

κι αρτύθηκα ένα τελευταίο παράπονο

βαδίζοντας για τα στεγνα ορθρινά ονειροδρόμια

Βλέπεις,

δίχως φιλί δεν σώζεται η νύχτα