αρένα

φιλάς το ποτήρι σου να πιεις

κι ένας πετρίτης βουτάει μεθυσμένος στο πηγάδι

σπαρμένο ιλίγγους γύρω σου

το ναρκοπέδιο

εκπέμπει μιά περίφοβη προσωρινότητα

δυό-τρεις αφτέρουγοι τσαλαπετεινοι

με μάτια αφυδατωμένα

περιπολουν 

κι εγω, στην θαμπή τύρβη του Σαββατόβραδου,

αγναντεύω απ' το κοράκι

καστανιες στην Αργαλαστή

κι άσπιλη άμμος στα Φαλάρσανα

κι ανάμεσά τους 

πέλαγα αφροντυμένα

και κάπου κεί στη μέση τους

το ενεργό της Θήρας το αφάλι

σάν φρυκτωρία πάμφωτη

ώ, της καρδιάς μου σύγχορδο!

μονάχος κι αρειμάνιος θα μπω σε τούτη την αρένα

θεριό ή μονομάχος;

δεν ξεδιακρίνω ακόμη