bellum!

...Όταν τελείωνε η μάχη, τραβούσε ολόϊσια για το αυτοσχέδιο υπαίθριο νοσοκομείο. Μια στιγμη μόνο στεκότανε στο πεδίο για να ρουφήξει τη χαρα της νίκης ή την θλίψη μιας ήττας. Ψυχομέτραγε το αποτέλεσμα κι έπειτα γραμμη για τους τραυματίες. Δεν του άρεσε αυτη η νηνεμία του τέλους. Στα φορητα ράντζα και κατάχαμα σε κουβέρτες κοίτωνταν οι πληγωμένοι. Οι φωνες και τα παραπονεμένα τους αγκομαχητα γινόντουσαν καταλύτης στις σκέψεις που φτεροκοπάγανε. Ήτανε το διάλλειμα πριν την επόμενη πορεία. Φοβόταν πως αν έμενε στο ματωβαμμένο αλώνι θα αφομοιωνόταν με τους χαμένους. Νίκη ή ήττα δεν είχε σημασία. Θα έφευγε μαζι τους. Η θέα των ζωντανων που ακόμα παλεύανε τον κρατούσε σε επαγρύπνηση. Τού 'δινε σκοπο. Μονάχα πριν φτάσει εκει στεκότανε λίγο και έψαχνε τις τσέπες του. Αν όλα ήταν εκει. Τσιγάρα, σπίρτα, μια μισοφαγωμένη σοκολάτα στρατιωτικη, με πικρη γεύση, οι σημειώσεις του, ένα δαγκωμένο στην πάνω μερια μολύβι, το κομπολόϊ με τις λειψες χάντρες, δυο κέρματα στη δεξια τσέπη, ο σταυρος του. Έψαχνε μην είχε πληγωθει χωρις να το καταλάβει. Σκονισμένος άλλοτε κι άλλες φορες λασπωμένος, έφερνε βόλτα ανάμεσα στους ξαπλωμένους. Φωτογράφιζε κι έπειτα εμφάνιζε στο σκοτεινο θάλαμο του μυαλου του τις σκηνες. Αποτραβιότανε μετα σε μιαν άκρη κι άναβε τσιγάρο. Όποιος τον κοιτούσε ικετευτικα στα μάτια του το κέρναγε. Στεκότανε ακίνητος. Καθισμένος με τα χέρια να κρέμονται στα γόνατα. Κανεις δεν τού 'δινε σημασία μέσα στη θάλασσα απο βογγητα και στις στριγγες φωνες των γιατρων και των τραυματιοφορέων. Οι άλλοι κουβαλούσαν τα κορμια και τ' απόθεταν όπου έβρισκαν άδειο χώρο. Όσους είχαν φύγει για τα καλα τους στίβαζαν λίγο μακρύτερα να μην τους βλέπουνε οι πληγωμένοι και χάνουν το κουράγιο τους. Ήξερε μονάχα δυο προσευχες. Μια για να ευχαριστει και μια για να παρακαλάει. Τις μπέρδευε. Ήξερε τραγούδια αλλα δεν τα θυμόταν τώρα. Στα προεόρτεια της μάχης, τα σιγομουρμούραγε. Στην ένταση της προετοιμασίας ένιωθε κείνο το κάψιμο στα χέρια, το σφίξιμο στο στομάχι. Καμμια φορα δεν προλάβαινε κανεις να ετοιμαστει. Έπεφτε πανω τους η φωτια άξαφνα κι έτρωγε όσους δεν είχαν μάτια ανοιχτα, καρδια έτοιμη κι αυτια κεραίες. Έπρεπε ν' αψηφίσεις το κύμμα της λαύρας και να μπεις ίσια στο μάτι του πύρινου κυκλώνα. Όσοι στέκονταν να προασπίσουν θέσεις, τους κατάπινε ο καυτος στρόβιλος. Άντρες και γυναίκες αδιάκριτα. Πολλοι απ αυτους τώρα κοίτωνταν στο αυτοσχέδιο νοσοκομείο. Κι ο ίδιος είχε βρεθει στη θέση τους. Πάνω από μια φορα. Πριν προλάβει να πιάσει όπλο. Κι όλο πηγαινοέρχονταν οι πολεμιστες κουβαλώντας συντρόφους. Κι εκείνος, εκει στην άκρη ακίνητος. Να λογαριάζει την αψάδα της μάχης. Ν' αποζητάει την επόμενη. Ζωντανος.

Έβγαλε το τσαλακωμένο σημειωματάριο και το δαγκωμένο μολύβι κι έγραψε:

"Κυριακη. Το βράδυ έσκυψε απότομα και με φίλησε στην καληνύχτα πάνω. Δεν πρόλαβα ν' αντιδράσω. Πολέμησα να τ'ανταποδώσω. Μ'άφησε με μια δαγκωματια στα χείλια να πονάει. Και μ'ένα χαμόγελο. Έμεινα ώρα εκει να λογαριάζω τι κατάφερα να της σημαδέψω κι απόψε. Άναψα τσιγάρο. Η αγάπη είναι πόλεμος. Καλο ξημέρωμα φεγγαροκόριτσο. Αύριο πάλι..."

.