όνειρα

Βουλιάζουνε τα όνειρα, τυλιγμένα σ'άσπρο σεντόνι.

Σε καραβόπανο, φθαρμένο απ' τον ήλιο, τη βροχη κι απ' την ακατάπαυστη φλυαρία του αέρα. Κι έπειτα αναδύονται πάλι. Ξαπλώνουνε νωχελικα στα καταστρώματα και στεγνώνουν από την υγρη τους υπόσταση. Κι έτσι, απαλαγμένα από το περιττο βάρος, ανυψώνονται γεμάτα ζεστα, αέρινα τίποτε. Μέχρι να τα προλάβει πάλι η βροχη και να τα μουσκέψει με την αλαζονικη της τρυφερότητα. Κι έτσι, πλήρη ματαιοδοξίας, πέφτουν στα ξέσκεπα κρανία όσων αψηφουν τις ενδείξεις στα σύννεφα. Σαν εφαλτήριοι εφιάλτες, σπρώχνουν τους καταδικασμένους στην άκρη της σανίδας δεμένους πισθάγκωνα. Με τα σκυλόψαρα να καραδοκουν κάτω απ το κύμα, δεν είναι παληκαρια η παράδοση. Ποτε δεν είναι σίγουρο ότι τα περαστικα δελφίνια θα προλάβουν. Μα και σε κείνους, που υποψιασμένοι περπατουν κοιτάζοντας ψηλα, ρίχνονται σαν πετρογέρακα και χαστουκίζουνε τον έμμετρο εγωισμο τους. Βουλιάζουνε τα όνειρα, τυλιγμένα σε φτηνο, φθαρμένο καραβόπανο. Κι η αξία τους, λίγα γραμμάρια ψυχης. Και συνεχίζουν να αναδύονται, να εξατμίζονται, ν'ανακυκλώνονται σε μια αέναη αλληλουχία. Και το καθένα τους περιέχει μέσα του κομμάτια απ τις προηγούμενες διαδρομες. Δεν γεννάμε τα όνειρα. Εκείνα είναι που μας γεννάνε. Που μας προσδιορίζουν καθημερινα. Καμμια φορα, είναι τόσο ανάλαφρα, που ξεμυτάνε απ τα σάβανα και διαχέονται στη θάλασσα και στον αέρα. Χαϊδεύουνε κορμια και εισπνέονται από αχόρταγα ρουθούνια. Κι ω της γαλήνης απαντοχη... Παίρνουνε σάρκα και ψυχη και καρδια. Ζούνε σαν κοινοι θνητοι ανάμεσά μας κυνηγώντας την εκπλήρωσή τους. Κι οι τυχεροι, βαδίζουνε για λίγο δίπλα τους. Συχνωτίζονται κι αν αντιληφθουν την ύπαρξή τους τότε τριβελίζονται. Αγωνιουν, ιδρώνουν και ματώνουν να τα προλάβουν. Να τα κλειδώσουν. Ότι δεν παραδέχονται, πως σε κάποια στροφη του λεπτοδείκτη θα εξατμιστούν κι αυτα. Γιατι έτσι είναι η φύση των ονείρων. Και όμορφων και άσχημων. Είτε από εκπλήρωση, είτε από μοναξια, θα χαθούνε. Τα όνειρα δεν τα γεννάμε. Κείνα μας ζωοδοτούνε, μας κατακλύζουνε, μας σημαδεύουν. Δεν τα διαλέγουμε τα όνειρα. Εκείνα φυλλομετράνε τα ρολόγια ώσπου να έρθει η ώρα του καθενός μας. Κι αντάλλαγμα ζητάνε λίγα δράμια ψυχης. Δεν έχει προστασία απ τα όνειρα. Μήτε κι ανοσία. Μοναδικη μας κι άφθαρτη εξουσία πάνω τους, μοναχα ετούτη: Να διαλέξουμε σωστα με ποιους θα τα μοιραστούμε!

.