ναυσιπλοϊα

ανάποδο ετούτο το καράβι

με την τιμονιέρα στα σπλάχνα του

και τη μηχανη πάνω στη γέφυρα

ο καπετάνιος φτυαρίζει κάρβουνο

κι ο μηχανικος στην πλώρη γραδάρει

ανάποδα αναρτημένα και τα πανια

να πιάνουνε τον κόντρα άνεμο

κι η παντιέρα με τα μπαλώματα

στ' απόλυτο τέλος της πρύμης

καμαρώνει που κλείνει την παρέλαση

μονάχα εκείνη στη θέση της

το πλήρωμα στ'αμπάρια σφαλισμένο

κι η κουβέρτα μπογιατισμένη

σαν τα φρέσκο της capella sistina

ανάστροφο στέγαστρο

η τσιμινιέρα καπνίζει στη πλώρη

κι ο ιστος στη γάστρα

με βυθόμετρα αντι για ρανταρ

εκει που γουργουρίζει η προπέλα

έχει άγκυρα σιδερένια

αλλοπρόσαλο τούτο το καράβι

που ούτε η θάλασσα ξέρει

πως να το βουλιάξει

κι ο βυθος, ο αρχαίος,

ούτε που το θέλει για παρέα

τα φινιστρίνια στα ύφαλα χάσκουνε

κι η πυξίδα τρελλαμένη κατάπλωρα

δεμένη σαν γοργόνα του ακρόπρωρου

ημερολόγιο καταστρώματος...

σκουρια, στάχτη του μέταλου
σ' ανέμη τυλιγμένη
ο μπούσουλας σωπαίνει
και η πορεία μαχαιρια

δαγκώνει ο σκύλος το κουπι
και τ'άρμενο ξετρίζει
ποιος μέθυσε; ποιος βρίζει;
ποιος θέλει μπάρκο; να το πει

κάψα κι αγρύπνια του τρελλου
και γλώσσα σα στουπέτσι
σ'είχα ζαβώσει έτσι
στο χάσιμο του φεγγαριου

βουτάει η πλώρη να κρυφτει
δυσεύρετό μου αχείλι
στ'άσπρο μου το μαντήλι
τραχια αλμύρα έχει τριφτει

κύμα κλεισμένο σε γυαλι
και μάτια αστροφτιαγμένα
φιλια αφιονισμένα
κι η λαμαρίνα καίει πολυ

τεζάρει ο κάβος να σπαστει
κι απε να με τυλίξει
το φυλαχτο έχω κρύψει
στου Αλδεβαραν την κουπαστη

παλεύω μ'ένα άλλο ζόρικο,

μα μέχρι να το νικήσω

ας ανεβάσω αυτο το πρόχειρο

να μας κάνει παρέα...