de profundis (εκ βαθέων)

είναι απίστευτη η γύμνια των δαχτύλων μου

κι η μοναξια τους όταν άλλα ακουμπάνε

και ξεκουρδίζεται η ένταση των χτύπων μου

και στις κλειδώσεις μου σκαθάρια περπατάνε

γιατι πονάνε;

γιατι πονάει η απουσία απ το δέρμα σου;

κι ας είναι μόνο μια στιγμη που έχεις φύγει

και λαχταράει η αγκαλια μου αυτο το γέρμα σου

όταν της νύχτας το φουστάνι σε τυλίγει

ταξίδι ανοίγει,

ταξίδι πάνω στου κορμιου σου τα απρόσιτα

εκει πηγαίνω κι εισιτήριο το φιλι σου

κι έχεις τα χρώματα της θάλασσας οικόσιτα

τα μάτια σου άγνωστες στιγμές του Παραδείσου

στάσου, θυμήσου

θυμήσου, όσο μακρυά κι αν περπατήσαμε

εξαγνισμο βρήκαμε μόνο στην καρδιά μας

ότι κομμάτι απ την ψυχη μας κι αν χαρίσαμε

έμειν΄η αγάπη που κρατήσαμε δικια μας

μόνο δικια μας

πάντα κοντα μας...

είναι αφόρητο να λείπω απ' το βλέμμα σου

κι οι μεταξένιοι σου ιστοι να με κρατάνε

τα γενετήσια υγρα που ζουν στο αίμα σου

βγάζουν αγκάθια και στο χάδι με τρυπάνε

μα δεν πονάνε

πώς να πονέσει η παλάμη μου η εξόριστη

που στο άγγιγμά σου ηλεκτρίζεται κι’ ανάβει

και στο φιλι της καληνύχτας μια υπόσχεση

της αντοχης μας το πανι κόβει και ράβει

πανι, καράβι,

καράβι κι όνειρο της θάλασσας απόσταγμα

τραγούδι κι ήλιος, φυλαχτά πού ‘χεις μαζι σου

κι όποτε νιώθεις της αλήθειας τ’ άγιο πρόσταγμα

κάνε το στίχο κουπαστη κι έτσι θυμήσου

εκει θυμήσου,

θυμήσου, όσο μακρυά κι αν ταξιδέψαμε

του νόστου φάρος ήταν πάντα καρδιά μας

κι ότι κομμάτι απ την ψυχη μας κι αν ξοδέψαμε

έμειν’ η αγάπη που κρατήσαμε δικια μας

μόνο δικια μας

πάντα κοντα μας...

(τώρα μοιάζει τραγούδι... )