acknowledgment

a twist of the moment

a smile that fades

a secret lost in the mist

a secret found in a kiss

a kiss on the lips

like the course of the fate

a twist of the hips

like a rain drop on an empty plate

the velvet background of innocense

the shinning frame of guilt

a loving bullet of deepest desire

the sweet thorn of vanity

a target

a game

a match

a bit of fire

the endless seas

a lie

a sting

the last journey...

.

Figitive bestia amoris

σαν φάλτσος ήχος ποτισμένος με γιατι
μουλιάζει σ' άφθαρτη αιτία το σκοτάδι
κι αφου γυρνάει στο λιμάνι κάθε βράδυ
μοιάζει σαν ύπνος ξέμπαρκος στεγνος από φιλι

κρύβει μι' αλήθεια ιδανικη αυτη του η αυταπάτη
στρίβει μεσάνυχτα αργα στη Δραπετσώνα
τσιμέντο, λάσπη και στις σόλες του στρειδώνα
με δυο λογιω περίεργα αυτια και μ' ένα μάτι

κλείνει το μάτι μοναχα κι ακούει τη μουσικη
μ'ένα μαχαίρι στην κοιλια κι ένα τσιγάρο
αιμορραγει καπνό σαν κάλπικο φουγάρο
κι αν τον δικάζει η θάλλασα τον φτύνει η φυλακη

κοντολογης θεριο, που του σκοτώσανε την πίστη
σκιάχτρο ξεβράκωτο με τ' άχυρα βρεγμένα
αγρύπνια και απώλεια στα αυτια του κρεμασμένα
ανθρώπου συνοθύλευμα που θέλει η νύχτα μύστη

μα στο χαμόγελό του το τρελλο, το μεθυσμένο
σα μιας ατέλειωτης φυγης το τελικο σημάδι
σκάει απ τα μαύρα χείλια του ένα αρχαίο χάδι
και τρέχει απ την παλια πληγη, λάδι καθαγιασμένο

Contradiction

φανερωμένα μυστικα
κι αλήθειες μου κρυμμένες
ρίχνω στο χέρι μια σπρωξια
και κάνει ο στίχος μια βουτια
σε θάλασσες πνιγμένες

ρηχο πηγάδι αδειανο
και στέρνα μου γεμάτη
πως να γεμίσω το κενο
πού 'γινε η τρέλλα μου βουνο
μα δεν χωράει το Κάτι

μεταξωτα σκεπάσματα
και στρώμα απ' αγκάθι
παγώνω στα χαλάσματα
καίγομαι στ' αποσπάσματα
που αγάπησα τα λάθη

φίλε μου, εφιάλτη μου
κι Όνειρο μεθυσμένο
βάζω φωτια στα πάθη μου
και με το τρίτο μάτι μου
διαβάζω το γραμμένο

σύνορο απροσπέλαστο
και Πύλη μου ανοιγμένη
βουτάω και πάλι στο βυθο
μα μην τρομάξεις κι αν χαθω
Αγάπη μου, Ειμαρμένη

immortality

σαν πυρωμένο σίδερο

στη μέση χάλκινου χειμώνα

πού 'χει χαράξει

στο μπράτσο ανάστροφα μια φωτια

κι ένα τατου στο μέτωπο

το σκοτισμένο από τα σύννεφα

καπνος από τσιγάρα

και θυμίαμα

από ακριβο οινόπνευμα

κι έτσι,

σαν σκηνικο μιας ανιστόριτης belle epoque

μυστικης και απαστράπτουσας,

αγκαλιαστα,

σ'ένα χορο τελετουργικο,

μπαίνει σαν το καρφι

από πλάτη σε πλάτη

λειώνοντας σωθικα

κι αντιρρήσεις

κι εκει,

σε κείνο το φιλι της φωτιας,

η ορμητικη γεύση της Αθανασίας

ignis et glacies

υπάρχουνε δυο λογιων άνθρωποι, που με κεντράνε
κείνοι που σου χαρίζουνε ένταση απ την πρώτη τους στιγμη
κι οι άλλοι που μοιάζουν ακίνητοι κι άπραγοι
λειψες περιγραφες;
όσο λειψη είναι κι η πρώτη εντύπωση
αγάπησα και τα δυο τα χούγια και τους ανθρώπους που τα κουβαλούνε
στην πρώτη γραμμη είναι κείνοι οι τύποι που γεννάνε έρωτα στη στιγμη
νιώθεις ανυπεράσπιστος μπρος τους
μικρο παιδι, ε;
σε κατακλύζουνε ως να πεις τ' όνομα τους δυο φορες
κι έπειτα την τρίτη... ψάχνεις να τους βρεις άσκοπα
έπειτα οι άλλοι
που από ορισμο, το ελάχιστο, έπονται
έπονται;
ως να τους ξεκουνήσεις,
έχουν αλλάξει φύλλα τα δέντρα τρεις φορες
και φεύγεις βαριεστημένος...
μα σαν επιστρέψεις έπειτα από εποχες και κακουχίες
θα τους έβρεις πάλι εκει
κι όπως τους άφησες, αναλλοίωτους...
αγάπησα και τα δυο
υπήρξα και τα δυο
κι όχι γιατι έτσι είμαι, πως έτσι είμαστε
μα γιατι έτσι μ' έβλεπαν με τα μάτια τους κείνοι που συναναστρεφόμουν
εκείνες οι ψυχες που μαζι τους συχνωτίστηκα
ετούτο εδω δεν είναι τραγούδι
ούτε ποίημα περισπούδαστο
μουτζαλιες σ' ένα τετράδιο με τελιωμένες σελίδες
στα περιθώρια
κι ανάμεσα στις γραμμες
τις λέξεις
τις εικονογραφήσεις απ τον πάτο των ποτηριων
που αφηρημένα ακουμπούσα πάνω του
ένα τετράδιο με ίχνη από καφε και οινοπνευματώδη
με κεφάλαια ανοιχτα
και κλειστα
σφραγισμένα με το τέλος των εποχων
το κλείσιμο των κύκλων...
δυο λογιων ανθρώποι
κείνοι που σου χαρίζουνε την ένταση του δήθεν εφήμερου
κι οι άλλοι που σου κεντάνε την κουβέρτα του χειμώνα
τ' αγάπησα και τα δυο
τα πόθησα
τα φανερα και τα κρυμμένα
τα έκδηλα και τα προφανη
τα άδηλα και τα υπονοούμενα
τα τρανταχτα γέλια της φωτιας
και το βαθυ χαμόγελο της θάλασσας
τ' αντίθετα
τ' αντίρροπα
κι έτσι ξέχασα την ουτοπικη αγάπη μου
στο συνταιριασμο τους
θαμμένη βαθεια
έμενε εκει
εν υπνώσει
γι αυτο άργησα να σε καταλάβω
τώρα,
τώρα πια ξέρω
τώρα,
μένει μονάχα να τ' αγαπήσεις κι εσυ το ίδιο
και τα δυό
έτσι θα ισορροπήσεις στο σχοινι
κι απέναντι θα φτάσεις νικήτρια
με τη ρομφαία στη μια
και το δισκοπότηρο στην άλλη την παλάμη
και μην νοιάζεσαι
πάντα εκει θά'μαι


καληνύχτα, φωτια και θάλασσά μου!

.

de profundis (εκ βαθέων)

είναι απίστευτη η γύμνια των δαχτύλων μου

κι η μοναξια τους όταν άλλα ακουμπάνε

και ξεκουρδίζεται η ένταση των χτύπων μου

και στις κλειδώσεις μου σκαθάρια περπατάνε

γιατι πονάνε;

γιατι πονάει η απουσία απ το δέρμα σου;

κι ας είναι μόνο μια στιγμη που έχεις φύγει

και λαχταράει η αγκαλια μου αυτο το γέρμα σου

όταν της νύχτας το φουστάνι σε τυλίγει

ταξίδι ανοίγει,

ταξίδι πάνω στου κορμιου σου τα απρόσιτα

εκει πηγαίνω κι εισιτήριο το φιλι σου

κι έχεις τα χρώματα της θάλασσας οικόσιτα

τα μάτια σου άγνωστες στιγμές του Παραδείσου

στάσου, θυμήσου

θυμήσου, όσο μακρυά κι αν περπατήσαμε

εξαγνισμο βρήκαμε μόνο στην καρδιά μας

ότι κομμάτι απ την ψυχη μας κι αν χαρίσαμε

έμειν΄η αγάπη που κρατήσαμε δικια μας

μόνο δικια μας

πάντα κοντα μας...

είναι αφόρητο να λείπω απ' το βλέμμα σου

κι οι μεταξένιοι σου ιστοι να με κρατάνε

τα γενετήσια υγρα που ζουν στο αίμα σου

βγάζουν αγκάθια και στο χάδι με τρυπάνε

μα δεν πονάνε

πώς να πονέσει η παλάμη μου η εξόριστη

που στο άγγιγμά σου ηλεκτρίζεται κι’ ανάβει

και στο φιλι της καληνύχτας μια υπόσχεση

της αντοχης μας το πανι κόβει και ράβει

πανι, καράβι,

καράβι κι όνειρο της θάλασσας απόσταγμα

τραγούδι κι ήλιος, φυλαχτά πού ‘χεις μαζι σου

κι όποτε νιώθεις της αλήθειας τ’ άγιο πρόσταγμα

κάνε το στίχο κουπαστη κι έτσι θυμήσου

εκει θυμήσου,

θυμήσου, όσο μακρυά κι αν ταξιδέψαμε

του νόστου φάρος ήταν πάντα καρδιά μας

κι ότι κομμάτι απ την ψυχη μας κι αν ξοδέψαμε

έμειν’ η αγάπη που κρατήσαμε δικια μας

μόνο δικια μας

πάντα κοντα μας...

(τώρα μοιάζει τραγούδι... )