παράσιτα

στις νευρικες μου απολήξεις

μαζεύονται ολημερις

οι τζίτζικες

πού 'χουν ξεμείνει απ' το καλοκαίρι

κάνουν γιορτη στα φλογισμένα μου αισθητήρια

ξεχνιούνται

κι εγω ανταριάζω

στις πατούσες μου

οικοσιτίζονται μικρες βδέλες

υπόλοιπα της τελευταίας βουτιας

στα θολα νερα της μνήμης

κι είναι βάσανο το περπάτημα

στ' αυτια μου

ένα σμάρι νυκτόβια κουνούπια

βουίζουνε πρόστυχα

και πίνουν αίμα νοθευμένο με οινόπνευμα

μεθάνε κι αυτα

κι έπειτα αρχίζουν τις βουτιες

έτσι αυτομολουν πριν τα προλάβω

δεν ακούω καλα τις νότες

στο στόμα μου

δροσίζονται μια παρέα κόκκινα μυρμήγκια

πού 'χανε φωλιάσει

στις λιγοστες χωμάτινες κοιλάδες  του μυαλου μου

κατρακυλουν απ τη ρυνικη κοιλότητα

στον ουρανίσκο

μπερδεύονται με τη γλώσσα μου

που μυρμηγκιάζει όπως όταν
κι έγινε το φιλι μαρτύριο

στα χέρια μου

νυχτοπερπατάνε ανάλαφρα οι αράχνες

πού είχαν σπιτωθει

στις ξεχασμένες χειρονομίες

που τώρα τις νιώθω τόσο άγνωμες

κι οι ιστοι να με γαργαλουν στις μασχάλες

στα μάτια μου

γεννουν τ' αυγά τους

μικροσκοπικοι ερμαφρόδιτοι ιππόκαμποι

αναβλύζουν απ τις βρύσες

μα πεθαίνουν κάθε πρωι

μόλις κοιτάξω τον ήλιο
τυφλος τη μέρα απομένω
μονολογώντας:

αγαπημένα μου οικόσιτα

παράσιτα

λιγόφαγα

καλόβολα

που μου θυμίζετε των αισθήσεων την χρήση

δεν σας αποδιώχνω

μονάχα κείνο 'κει το μαύρο φίδι

που κρύβεται κουλουριασμένο στα σπλάχνα μου

και κάνει κάθε βράδυ ρεσάλτο
στη φωνη και στα χαρτια μου

θα το σκοτώσω

κι απ το πετσι του

θα φτιάξω μια φωλια στα μαλλια σου

νά 'χουν τ' αποδημητικα
λιμάνι στο ταξίδεμα

κι η Άνοιξη
ας αργήσει όσο εκείνη θέλει