ψάρεμα

ξέφυγ' η κάφτρα

κι ακούμπησε

στο κορμι του χαρταετου

π' ανέμελος λικνίζονταν

κι άνοιξε μια τρύπα

ολοστρόγγυλη

να χωράει τ' αποψινο φεγγάρι

ζήλεψ' η νύχτα

και κρέμασε στα ζύγια 

δυο φλουρια

γέλασε η θάλασσα

και κατάπιε την ουρα

κι ο άμοιρος χαρταετος

κολοβος κι ανάσκελα

με δυο ασημένια μάτια

κι ένα στόμα ορθάνοιχτο

κολυμπάει προς την Αψιφιά

-πως σού 'ρθε να πετάξεις βραδυάτικα αετο;

-δεν είν' αετος

-αλλα; τι είναι;

-δόλωμα γι' ασημένια μάτια, είπε

κι έπειτα βούτηξε...