δυό αλήθειες κι ένα ψέμα

οι αλήθειες μου

όλο και στερεύουν εκει έξω

σκοτώνονται

αυτομολουν

ξεβρακώνονται

του βίου τους το προσδόκιμο

κατρακυλάει ασύδοτα

στην αχόρταγη καταπιώνα του χρόνου

λιγοστεύουνε οι αλήθειες μου

αποδημουν

σε εύφορα παρτέρια

σε τόπους χλοερους

σ' ανείπωτα μεθύσια

με πρόσφυγες συνδαιτυμόνες

κι ύστερα

πρέπει να σκάψεις βαθύτερα

όλο και βαθύτερα

με του Ήφαιστου τ' αμόνι για σφυρι

και της ματιας σου την ακίδα για καλέμι

χάνονται οι αλήθειες μου

πνίγονται σε θάλασσες ρηχες

τις τρώνε οι σκύλοι

κι όχι που έχω να το λέω

μα εγω είμαι κείνος που πολλες έδιωξα

που άλλες ανώφελες προσκάλεσα

κι άλλες τις κατανάλωσα

με μια χορταστικη μπουκια

σε ματαιόδοξες κι άκαιρες μάχες

κι όλο σκάβεις βαθύτερα

και κείνες στερεύουνε

κι είναι ο δρόμος

μία σκαλιέρα δίχως ρέλια

να πιαστεις;

ν' ανέβεις;

και ταξιδεύουνε οι αλήθειες μοναχές τους

ή μ' άλλους

κι ούτε να τις μουτζουρώσω πια δεν κάθονται

να τις απο-θανατίσω

τους χαρίζω για κρεβάτι

άσπιλο λευκο χαρτι

και τ' αρνιούνται

λασπογεννημένες

άπιστες

κι όλο βαθαίνει το λαγούμι

αργα

βασανιστικά

ώσπου...

βρίσκει κενο το σίδερο

και βράχο το καλέμι

και το πηγάδι της ψυχης

τανίζεται και τρέμει

φτύνει φωτιες το σήμαντρο

και στάχτες το πηγάδι

είν' η Αλήθεια η άφθαρτη

που με τραβάει στον Άδη

μα η Αδερφη της η Ηχω

της Άβυσσως τ' Αηδόνι

κάνει τη στάχτη μου πανι

και την φωτια σεντόνι

κι εκει, την ύστατη στιγμη

μ' ένα Ψέμα με σώνει...

πάλι γι αλλου ξεκίνησα

κι άλλου η πορεία μ' έβγαλε...