άτιτλο

δε μου μιλας όταν σωπαίνω

πνίγεις του νου το ουρλιαχτο

και στο λαιμο σου ξεχασμένο

μιας μέλισσας το φυλαχτο

μη με κοιτας που όλο γλυστράω

σ' ένα ανείπωτο τανγκο

τ' άδειο ποτήρι που κρατάω

σπάω στα δέκα κι ας κοπω

δεν σε ακούω και φωνάζω

με μαχαιρώνει η Ηχω

κι ότι στο μέλλον μου κι αν τάζω

λιώνει, χαρτάκι στο νερο

μη με ρωτας

πώς και στα χέρια μου φυτρώνουνε φεγγάρια

πώς και στη κούνια σου κοιμάται ο καιρος

κείνη η νύχτα που την παίξαμε στα ζάρια

γυρίζει ανάστροφα και λούζεται στο φως