πυρετος

φυσάει ο ψίθυρος στραβα άγριον αγέρα
και μαύρη θάλασσα χτενίζει τα μαλλια
ένα πουκάμισο που γιόμισες φιλια
φοράει το σώμα που το είχε για παντιέρα

αργομεθάει ευλαβικα η νυχτα με αψέντι
κι η τρικυμία από νωρις να σέρνει το χορο
κείνο το δίκιο, που το φύλαγες καιρο,
τό 'χεις  χαρίσει σ' ένα μεθυσμένο γλέντι

πάνω στ' αμπάρι μουσαμάδες, καναβάτσο
παλέυει η νύχτα λίγο χρώμα να σου κλέψει
έχει ο Van Gogh καινούργιο πίνακα να θρέψει
κι απέ γοργόνα σου κεντάει στό 'να σου μπράτσο

προίκα του μύθου, πυρετος, να βράζεις στο ζουμι σου
προσφάϊ το γινάτι σου κι η μοίρα μου στενη
στις ξέρες του Ισημερινου φωτια μεσουρανει
μηνάει καραβοτσάκισμα στο μυστικο κορμι σου