μικρο λαϊκο

της νύχτας τα τελώνια

σαν το περάσω της ζαλούρας το κατώφλι
κι απ' το τσιγάρο όλα θολώνει ο καπνός
μικρα πετούμενα με παίρνουν στο κατόπι
και της ανάσας μου βαραίνει ο ρυθμος

μου λαθροπίνουν το κρασι της νύχτας τα τελώνια
του αστρολάβου του παλιου ραγίζει το γυαλι
κι η αγκαλια σου ένα νησι να ναυαγήσω χρόνια
γιατι ήρθες και μου τό 'κλεψες εκείνο το φιλι;

γλυκολαλούν στην πόρτα μου της νύχτας τα τελώνια
θέλουν τα κατεργάρικα θα κλέψουν το κρασί
μα γω μες το μεθύσι μου για παντα θα υφαίνω
την γεύση που μου χάρισε της Φοίβης το φίλί.

όταν νυχτώσει κι οι σκιες με ξεγελούνε
κι είναι το σπίρτο το κλειδι στον ουρανο
κάποιοι μου κλέβουν τις γουλιες που με μεθούνε
και μουρμουρίζουν το δικο μας το σκοπο

μου λαθροπίνουν το κρασι της νύχτας τα τελώνια
του αστρολάβου του παλιου ραγίζει το γυαλι
κι η αγκαλια σου ένα νησι να ναυαγήσω χρόνια
γιατι ήρθες και μου τό 'κλεψες εκείνο το φιλι;

μου γλυκοπίνουν το κρασι μα εγω δεν τα μαλώνω
αφου ως το γλυκοχάραμα μεθούσαμε μαζι
κι αν με πειράζουνε πολυ εγω δεν τους θυμώνω
αφου μου τό΄παν τ' άτιμα πως τα' στειλες εσυ



διανθισμένο και διασκευασμένο
με το υπέροχο τρίτο στιχάκι απ την flash!
κι έτσι θα μείνει! :)

στο μεταξύ, υποχέθηκα στο Δημοσθένη

έξη μικρα λαϊκα να τα ντύσει

αυτο είναι το πρώτο
σκαρώνω ακόμη δυο τρία
μαζι με κάτι παλια, κι ορίστε μας :)