αναδρομικα και εκ βαθέων

γύρεψα θάλασσα, κι έγινες βράχος
κι ό,τι κι αν ήξερες, φύλλο, φτερο,
σαν υπερίωνας, σαν μονομάχος
σαν ρίζα, πού 'σμιξε σ' ένα χορο
κι ήρθε και φύλλωσε πάνω στο κύμμα
νήμα του βράχου, του ήλιου φως
στ' άχραντο φίλημα το πρώτο βήμα
της αμαρτίας μου ο εξαγνισμος

γύρεψες θάλασσα κι έγινα ρότα
κι ό,τι κι αν πίστεψα, αίμα, σκουρια,
σαν καραβόπανο, τριμμένη σκότα
σαν λαγουδέρα από αγριελιά
που ήρθε κι αρμάτωσε το τρεχαντήρι
κλάμα της Άνασσας, του νου φευγιο
στο τραπεζάκι σου τ' άδειο ποτήρι
κι απά στα χείλια σου ο αγιασμος

ό,τι πιστέψαμε, όνειρο, σκόνη
κι ό,τι κι αν ξέραμε, τύχη τυφλη
φάροι και ύφαλοι και σταυροδρόμι
για ν' ανταμώσουμε σα ναυαγοι...

στην Γυναίκα

(με τα πολλα ονόματα)

που μου το φύσηξε στ' αυτια, στα μάτια,

στο μυαλο

μα περισσότερο απ' όλα

στην ψυχη μου!

:)

μικρο λαϊκο (3)

τρία φιλια χρωματιστα
τριών λογιω φεγγάρια
μαλώσανε με το Θεο
κι αρχίσανε παζάρια

Θε μας μη μας εχτρεύεσαι
και μη μας περιπαίζεις
Συ 'σαι που μας εγέννησες
και τώρα τι γυρεύεις

δεν σας χαρίζω κανενος
ταγμένα φυλαχτα μου
κι ούτε ένα μην ξενιτευτει
από τα σύννεφά μου

τρία φιλια ζωγραφιστα
τρεις άλικες νεράϊδες
το σκάσαν απ' τον Κύρη τους
τον βάλαν σε μπελάδες

τό 'να το βρήκε στα σκαλια
το άλλο στην ποδια της
μα τ' ομορφοκαλύτερο
κρύφτηκε στα φιλια της

εντάξει, αυτο είναι λίγο χρωματιστο...

μα βγήκε από μοναχό του κι είπα να τ' αφήσω

:)

μικρο λαϊκο (2)

όταν περνάω απ' τα παλια μας τα λημέρια
και με ρωτάνε όλοι οι μάγκες πού γυρίζεις
δεν απαντάω και στ' αλήθεια δε μου καίγεται καρφι
γιατι κι εσυ απ' τη ζωη μου έχεις χαθει

τα Σαββατιάτικα τα βράδυα στο λιμάνι
σ' όποια αγκαλια κι αν ξενυχτήσεις δε σε φτάνει
μα δε με νοιάζει και στ' αλήθεια δε μου καίγεται καρφι
αφου κι εγω απ' τη ζωη σου εχω χαθει

μ' αν σε πετύχω κάνα βράδυ στην Καστέλλα
θα σε βουτήξω και θα κλέψω τα φιλια σου
κι αν μου θυμώσεις βρε στ΄ αλήθεια δεν μου καίγεται καρφι
αφου και πάλι το πρωι θά 'χεις χαθει

άντε, άλλα δυό μείνανε

και μετα πάμε μοδίστρα... :)

καλημέρα!

αποστροφη

δεν θέλω
την αγάπη
πού 'ρχεται στο τέλος
τις σπαταλημένες αυλαίες
μαθαίνοντας
πώς κατεβαίνεις απ το σανίδι
πώς κλείνεσαι πάλι
στο ψυχοκαμαρίνι σου
δεν θέλω
τις άψυχες εντάσεις
του ρολογιου
με τους χάρτινους δείχτες
και το τρεμμάμενο εκκρεμες
κείνες τις θολες μέρες
τις σκονισμένες νύχτες
τις λερες θάλασσες
όπου εκβάλουν λασπωμένα ποτάμια
δεν θέλω όσα δεν διάλεξα
τους οικτιρμούς σας
τις άγονες γραμμες
των βραδυνων πηγαινέλα
δεν θέλω
τ' άσκαφτα φιλια
τ' ασημάδευτα χάδια
το απλανες
το απαρέμφατο
το άβατο
τ' αμφίσημο "έλα"
τους τοίχους στους στίχους
στη μιλιά
στις κραυγες
δεν θέλω άμυνα
συναλλαγη
παραλλαγη
παράλλαξη
κατοπτρισμους
σε λιμνάζοντα
αδιαφορία
δεν θέλω
δεν θέλω να  διψάω
να πεινάω
να ποθω
τ' απρόσιτα ταξίδια
και την απώλεια
της ευεργετικης αναισθησίας μου
δεν θέλω τη σιωπη
των τραγουδιων
των ποιητων
των βράχων
τις άναρθρες κραυγες
τις υποσημειώσεις
και τα υστερόγραφα
δεν θέλω βλέμματα απλανη
κορμια παράταιρα
κλεμένα ναι
φοβισμένα όχι
ανόητα γιατι
κουρδισμένα πάμε
αδυσώπητα τέλος
αλυσσοδεμένους έρωτες
δεν θέλω
την αγάπη πού 'ρχεται στο τέλος
εν κατακλείδι,
δεν θέλω
ν' αγαπάω τα σημάδια μου
κι ας είναι αυτα
που μου θυμίζουνε,
απαράμιλλα,
τα όσα οφείλω ν' αποστρέφομαι...

κι άλλα πολλα...

mortuus Ceasaris

τώρα εδω πάλι
σαστισμένος
μ' ένα μπαστούνι έμπνευσης κουτσης
κι αδέσποτες λέξεις
που στοιχίζονται ως παρελαύνοντα μόρια
μιας βροχης αδικαιολόγητης
και πίπτουν
πίπτουν...
πίπτουν...
στοιχισμένες κι άσκοπες
γλυστράνε απ το κεφάλι στο σβέρκο
κι από κει, κάτω απ το πουκάμισο
σουλατσάρουν πρόστυχα
στη ραχοκοκκαλια
κι ανατριχιάζουνε
φωνήεντα παγωμένα
εδω
εξορισμένος στρατιώτης
με δανεικο αμπέχωνο από φύκια
πεζος και ναύτης
ερημωμένο υπερωκεάνειο
καθισμένο στο μώλο
που σούρνει τη σκουριασμένη κοιλια του
στην πορεία του άνευ
του άνευ
άνευ...
ανευ ουσίας
ξένος μέσα στο ίδιο του το σώμα
etranger, stranger, fremde, sconosciuto
πάλι εδω
επίμονος
άεργος λογοπλάνος
με τσαλακωμένη περιφάνεια
κι ένα παράσημο της ντροπης
εραστης μιας ματαιόδοξης δεντρογαλιάς
επικίνδυνης στις ειδούς του Μαρτίου
όπου σαν Καίσαρας
θα πέσει μαχαιρωμένος
στο κεφαλόσκαλο του κήπου
με τα παγωμένα αγάλματα
και τα σκαλια τα βαμμένα δικό του αίμα
αίμα...

μην το παρεξηγάτε τούτο

πολυκαιρισμένο είναι

αλλα όσο και να ζορίζω το κεφάλι μου

δυσκολεύεται να ολοκληρώσει κάτι καινούργιο

έτσι βρήκα αυτο ανάμεσα σε κάτι αδερφάκια του

της μελαγχολίας και του θυμου

και τό 'βγαλα ν'αεριστει... 

με το συμπάθειο κι όλας.. :)

ο ανεκπλήρωτος στίχος

γι αλλου μπαρκάρησα

δεν είχα χάρτες

έριχνα απ την πρύμνη λέξεις

και κουβέντες

για να βρω τον δρόμο

αν τύχει και γυρίσω

ή για να μην με χάσεις

ή και τα δυό

μείναν οι ανάλαφρες

στο κύμμα

κάποιες τις φάγαν τα γλαρόνια

κι οι βαρυσήμαντες βουλιάξανε

κάποιες αγαπηθήκανε

με κάτι ξεχασμένα ναυάγια

κι έτσι που τα κατάφερα,

πώς να με βρεις πια;

αφου δεν πρόλαβα ποτε

να σε μάθω να βουτας μέσα μου...

μικρο λαϊκο

της νύχτας τα τελώνια

σαν το περάσω της ζαλούρας το κατώφλι
κι απ' το τσιγάρο όλα θολώνει ο καπνός
μικρα πετούμενα με παίρνουν στο κατόπι
και της ανάσας μου βαραίνει ο ρυθμος

μου λαθροπίνουν το κρασι της νύχτας τα τελώνια
του αστρολάβου του παλιου ραγίζει το γυαλι
κι η αγκαλια σου ένα νησι να ναυαγήσω χρόνια
γιατι ήρθες και μου τό 'κλεψες εκείνο το φιλι;

γλυκολαλούν στην πόρτα μου της νύχτας τα τελώνια
θέλουν τα κατεργάρικα θα κλέψουν το κρασί
μα γω μες το μεθύσι μου για παντα θα υφαίνω
την γεύση που μου χάρισε της Φοίβης το φίλί.

όταν νυχτώσει κι οι σκιες με ξεγελούνε
κι είναι το σπίρτο το κλειδι στον ουρανο
κάποιοι μου κλέβουν τις γουλιες που με μεθούνε
και μουρμουρίζουν το δικο μας το σκοπο

μου λαθροπίνουν το κρασι της νύχτας τα τελώνια
του αστρολάβου του παλιου ραγίζει το γυαλι
κι η αγκαλια σου ένα νησι να ναυαγήσω χρόνια
γιατι ήρθες και μου τό 'κλεψες εκείνο το φιλι;

μου γλυκοπίνουν το κρασι μα εγω δεν τα μαλώνω
αφου ως το γλυκοχάραμα μεθούσαμε μαζι
κι αν με πειράζουνε πολυ εγω δεν τους θυμώνω
αφου μου τό΄παν τ' άτιμα πως τα' στειλες εσυ



διανθισμένο και διασκευασμένο
με το υπέροχο τρίτο στιχάκι απ την flash!
κι έτσι θα μείνει! :)

στο μεταξύ, υποχέθηκα στο Δημοσθένη

έξη μικρα λαϊκα να τα ντύσει

αυτο είναι το πρώτο
σκαρώνω ακόμη δυο τρία
μαζι με κάτι παλια, κι ορίστε μας :)

διαβάζω...

Πήρα να διαβάζω ένα βιβλίο.Ένα βιβλίο σημαδιακο. Πού 'χει μέσα του μιαν αφιέρωση σα να την κουβαλάει στα σπλάχνα του. Σα νά 'ναι ο δικιωμός μιας αγάπης πού 'ζησα. Σαν χαστούκι. Και σαν χάδι. Σαν άρνηση στο θάνατο μιας εποχης. Αναρτιχίλα π' ανασαίνει πυρωμένες στάχτες. Ποτάμι άγριο που ξεδιψάει τις λερωμένες καλαμιες στις εκβολες του. Που κουβαλάει αγόγγυστα τα μουσκεμμένα φύλλα απ' την υλήεσσα της ψυχης μου. Πνοη και θύελλα. Τσιγάρο που αργοκαίει στο τασάκι και κρασι σ' ένα ποτήρι της ταβέρνας, που τσούγγριζαν τα μάτια μας στα θολωμένα φώτα του λιμανιου στ' αντίκρυ.

Τούτα κι άλλα μου γεννάει αυτο το βιβλίο.
Που κουβαλάει την αφιέρωση απ' τα σπλάχνα του.
Κι απ τα δικα μας.

Θα τα γράφω...

πυρετος

φυσάει ο ψίθυρος στραβα άγριον αγέρα
και μαύρη θάλασσα χτενίζει τα μαλλια
ένα πουκάμισο που γιόμισες φιλια
φοράει το σώμα που το είχε για παντιέρα

αργομεθάει ευλαβικα η νυχτα με αψέντι
κι η τρικυμία από νωρις να σέρνει το χορο
κείνο το δίκιο, που το φύλαγες καιρο,
τό 'χεις  χαρίσει σ' ένα μεθυσμένο γλέντι

πάνω στ' αμπάρι μουσαμάδες, καναβάτσο
παλέυει η νύχτα λίγο χρώμα να σου κλέψει
έχει ο Van Gogh καινούργιο πίνακα να θρέψει
κι απέ γοργόνα σου κεντάει στό 'να σου μπράτσο

προίκα του μύθου, πυρετος, να βράζεις στο ζουμι σου
προσφάϊ το γινάτι σου κι η μοίρα μου στενη
στις ξέρες του Ισημερινου φωτια μεσουρανει
μηνάει καραβοτσάκισμα στο μυστικο κορμι σου