τα του Καίσαρος

να ξέρεις
άν'ποτε για έρωτας λογιάστηκα

εσυ ήσουν η πατρίδα μου

λαχτάρα του νόστου μου

της υπομονης μου

σπασμένη κλεψύδρα

έλα τώρα
να πάμε μια βόλτα

εκει που σουλατσάρουνε οι κολασμένοι

να σου δείξω

πώς πέφτει ο ήλιος

μέσα στην κοιλιά της φωτιας

κι άν'ποτε ταξίδεψα,

στους δικούς σου ταρσανάδες

σκαρώθηκαν τα κύτη απ τα καράβια μου

κι η ανάσα σου,

η αδερφοφάδα του Αίολου,

γιόμιζε τα πανια μου

ταξίδι πρωτοτάξιδο

ρομφαία της επιμονης μου

έλα να πάμε στ' ανοιχτα

να βυθιστούμε στ' άγουρα περιβόλια

κι εκει, γυμνοι

ν' αναμετρήσουμε

τις πληγες μας

ξομολογήσου μου το τραγούδι σου

κι εγω

θα σου κεντήσω δυό δοξαριες

και το κορμι πεδίο δόξας

άν'ποτε είχα όνομα

εσυ τ' αλφαβητάρι μου

του ονείρου μου τ' ασύμβατο

κι απόδειξη τρανη του δικιομου μου

πάμε να δεις πού σ' έχω ξενιτέψει

ερήμην σου

στις θάλασσες της προσμονης

στων βράχων το μετόχι

στης νύχτας τις αποκοτιες

στα άμμωμα λάθη

σε μπάρκα αλύτρωτα
σε ρεσάλτα
σε φυλακες
στους προμαχώνες
στις αποδράσεις
εκει

ήσουν εκει, 
ερήμην σου

ερήμην μου

καιρός να μάθεις

πως όποτε γίνομαι αίνιγμα

καθρέφτισμα των μυστικων σου γρίφων είμαι

Σφίγγα λαμπρή της μοναξιας μου

της αφροσύνης μου παράλογο
της αλαφρότητάς μου άσπονδο βαρύδι
και της ραστώνης μου πάλευκο φτερο
έλα μαζι μου
να καταλάβεις κι εσυ
πως όλα τούτα
δεν άξιζαν 
μήτε το σάλιο της Αγάπης
που ακόμη με δαγκώνει αλύπητα
και με γκρεμίζει μέσα σε στρόβιλο φριχτο
για να με σώσει
στα ύστερα του δρόμου
δυο σπιθαμες απ' τους βυθους
κι απά στα πέντε της τα γράμματα
νά 'ρθει να με απλώσει
να με χαϊδολογήσει
μήπως και καταλάβω
(άν'ποτε)
πως τα ταγμένα μου τα νυχτολόγια
σε κείνη
που σε γέννησε
για πάντα θα χρωστάω... 

αφι-ερωμένο