της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

τα του Καίσαρος


να ξέρεις
άν'ποτε για έρωτας λογιάστηκα
εσυ ήσουν η πατρίδα μου
λαχτάρα του νόστου μου
της υπομονης μου
σπασμένη κλεψύδρα
έλα τώρα
να πάμε μια βόλτα
εκει που σουλατσάρουνε οι κολασμένοι
να σου δείξω
πώς πέφτει ο ήλιος
μέσα στην κοιλιά της φωτιας
κι άν'ποτε ταξίδεψα,
στους δικούς σου ταρσανάδες
σκαρώθηκαν τα κύτη απ τα καράβια μου
κι η ανάσα σου,
η αδερφοφάδα του Αίολου,
γιόμιζε τα πανια μου
ταξίδι πρωτοτάξιδο
ρομφαία της επιμονης μου
έλα να πάμε στ' ανοιχτα
να βυθιστούμε στ' άγουρα περιβόλια
κι εκει, γυμνοι
ν' αναμετρήσουμε
τις πληγες μας
ξομολογήσου μου το τραγούδι σου
κι εγω
θα σου κεντήσω δυό δοξαριες
και το κορμι πεδίο δόξας
άν'ποτε είχα όνομα
εσυ τ' αλφαβητάρι μου
του ονείρου μου τ' ασύμβατο
κι απόδειξη τρανη του δικιομου μου
πάμε να δεις πού σ' έχω ξενιτέψει
ερήμην σου
στις θάλασσες της προσμονης
στων βράχων το μετόχι
στης νύχτας τις αποκοτιες
στα άμμωμα λάθη
σε μπάρκα αλύτρωτα
σε ρεσάλτα
σε φυλακες
στους προμαχώνες
στις αποδράσεις
εκει
ήσουν εκει, 
ερήμην σου
ερήμην μου
καιρός να μάθεις
πως όποτε γίνομαι αίνιγμα
καθρέφτισμα των μυστικων σου γρίφων είμαι
Σφίγγα λαμπρή της μοναξιας μου
της αφροσύνης μου παράλογο
της αλαφρότητάς μου άσπονδο βαρύδι
και της ραστώνης μου πάλευκο φτερο
έλα μαζι μου
να καταλάβεις κι εσυ
πως όλα τούτα
δεν άξιζαν 
μήτε το σάλιο της Αγάπης
που ακόμη με δαγκώνει αλύπητα
και με γκρεμίζει μέσα σε στρόβιλο φριχτο
για να με σώσει
στα ύστερα του δρόμου
δυο σπιθαμες απ' τους βυθους
κι απά στα πέντε της τα γράμματα
νά 'ρθει να με απλώσει
να με χαϊδολογήσει
μήπως και καταλάβω
(άν'ποτε)
πως τα ταγμένα μου τα νυχτολόγια
σε κείνη
που σε γέννησε
για πάντα θα χρωστάω... 





αφι-ερωμένο

5 σχόλια:

Eυαγγελία είπε...

"πάμε να δεις πού σ' έχω ξενιτέψει
ερήμην σου
στις θάλασσες της προσμονης..."

κι όχι μόνο....

Σκάλωσα σ' αυτό το σημείο της γραφής σου, νιώθοντας πως τούτες οι λέξεις ήταν δεμένες πάνω στο μεσιανό κατάρτι και λύθηκαν τελικά ~ ελεύθερες ν' αρμενίσουν στα πελάγη της ψυχής.

Ολάκερο το ποίημα είναι ένα αριστούργημα.

Την καλησπέρα μου.!

Ναύτης είπε...

δεν έχεις άδικο
το παιδεύω αρκετες μέρες μα σήμερα σάμπως να λευτερώθηκε κάτι και βγήκε μονάχο του όσο έμενε

όσο για τα εύσημα
τα του Καίσαρος...

σ' ευχαριστω πολυ αόρατη :ο)

καλο ξημέρωμα!

Ανώνυμος είπε...

να αναμετρήσετε τις πληγές σας;;;;;

γιατί;;;;;

αν έχω κάτι κατάδικό μου,
είναι οι πληγές μου
και δεν θέλω παρέα στο αναμέτρημά τους

τι νόημα;;

Ναύτης είπε...

όποιο για τον καθένα NeLa,
για σένα κάτι που δεν έχει
γι' άλλον έχει
όταν οι πληγες
είναι αδέρφια, έχει
όπως κι έχει το με ποιον τις αναμετρας
ή τις μετρας
ή τις χαϊδεύεις
ή τις φιλας

όσο για την παρέα
εγω θέλω :)

καλημέρα!

Ανταίος είπε...

Σαν ένα μεγάλο κύμα όλο τούτο φίλε μου, που μας σκέπασε και μας αποτράβηξε..
Μου άρεσε πολύ και το αρχέγονο που βγάζει το:
"στους δικούς σου ταρσανάδες
σκαρώθηκαν τα κύτη απ τα καράβια μου"
Την καλησπέρα μου και χαίρομαι που σε βλέπω δυνατό και ταξιδευτή..