ώρα οχτω και κάτι

δεν το λες βραδυ
μεσοδιάστημα
ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι
στα καμαρίνια της νύχτας
οφθαλμολάγνος
στην άκρη του φάρου
να την βλέπω να προβάρει τα καλοκαιρινα της
καθισμένος στην άκρη του μώλου
με τα πόδια κρεμασμένα στη θάλασσα
σούρουπο
άδειο κουτι μπύρας για τασάκι
φεγγάρι ασημόγκριζο π'αδειάζει
ανεβαίνει τραγουδώντας
κι ήλιος πορτοκαλομαβύς
να χρωματίζει φόρεμα λινο
με λεπτες ράντες
δεν έχω κούραση
είμαι άδειος
τόση ελαφρότητα δεν την αντέχω
μια να φυσήξει
και μια που πέταξα...
αλλα απ'την άλλη
δεν το λες και βράδυ ακόμη
και που να πετάξεις χωρις την παρέα της
κοιτάζω ακόμη
μια δυτικα
κι άλλη μια νοτιοανατολικα
δεν φυσάει
μην και της σηκώσει το φουστάνι
πρωτου βγει στη σκηνη...
σκέφτομαι πως θά'ναι αν βουτούσα
κοιτάζω κάτω
τη βλέπω ξαπλωμένη στο νερο
με το κεφάλι στα δυτικα
να πορφυροχρυσίζει
ύστερα το λινο της φουστάνι
και στα νοτιοανατολικα
σκούρα μπλε και μολυβι πέδιλα
κάπου ανάμεσα δυο γκριζογάλανες κηλίδες
με κοιτάνε ίσια
κατάματα
με περίτεχνη αυστηρότητα
τώρα που τη χρειάζομαι την αλαφράδα έφυγε
-τι κάνεις εδω;
-σε χαζεύω
-να φύγεις
-είναι ακόμη οχτώ και κάτι
-δεν μ αρέσει να με κοιτας να ντύνομαι
-εκείνος γιατι;
-κείνος μού'χει χαρίσει το φουστάνι
-και κείνη;
-εκείνη μού'χει χρωματίσει τη φωνη
-και γω;
-εσυ μου τα κλέβεις για να τα ρίξεις στα χαρτια
-για να σ'αγαπήσουνε κι άλλοι
-δεν θέλω!
-τι θες;
-να φύγεις
-ε, φεύγω...
-Ναύτη; 
-ναι;
-έλα πιο μετα, όταν θα ντυθω νυχτοθάλασσα...

αφιερωμένο...

στο ίδιο σημείο, ίδια ώρα

είχα έρθει να κλάψω

πριν τέσσερα χρόνια

τώρα

αφιερωμένο

στη Μούσα της αλλαγης μου...

.