Προμηθέας δεσμώτης

καιόμενη βάτος η καρδια μου

που όλο φωτια την τυρρανάει

και κύμα τη λυτρώνει

που ανακατέβει τα βουνα

βάζει στον πόθο της πανια

στο άγνωστο τιμόνι

καμμένο φύλλο η καρδια μου

που στέκεται μπρος στο γκρεμο

και σάλτο δεν φοβάται

κι όλο μετράει το κενο

κάνει τον πόλεμο χορο

και στο βυθο κοιμάται

στάχτη και αίμα η καρδια μου

που πίνει χιόνι και κρασι

μεθάει με τραγούδι

λυγάει το χρόνο με φιλι

κι όταν κουράζεται πολυ

κάνει τ΄αγκάθι χνούδι

φωτια και λαύρα η καρδια μου

που στ’ ανοιχτα παράθυρα

στις τόσες καταιγίδες

σκορπιέται κι ανασταίνεται

στερεύει και ευφραίνεται

και τρέφεται μ’ ελπίδες

κάρβουνο άσπαστο η καρδια μου

που στο καστρί τ’ απόρθητο

στην έχω χαρισμένη

στ’ άβατο του ωκεανου

ν’ αντιπαλεύει με το νου

αιώνια δικασμένη

Αύγουστος πάντα με φωτιες...

πάω να τρυγήσω λίγο νύχτα...

.