ελλείψει έμπνευσης....

πως σε λένε;

στο περιθώριο

γραμμένο με ζουμι από λεμόνι

έτσι που να πρέπει να κάψεις το χαρτι

για να φανερωθούνε τα γράμματα

γραμμένο με φτερο από από παγώνι

από κείνα τα πλουμιστα

τα πολύχρωμα

που λαμπυρίζουνε στον ήλιο

που στολίζουνε τον κώλο

κείνων των ματαιόδοξων πουλιων

όμως τ'όνομα άφαντο

γυρνάω το χαρτι ανάποδα

και γράφω ένα ξόρκι

μουτζουρώνω το μελάνι

με τα δάχτυλα

κι έπειτα τα σκουπίζω

στο παντελόνι μου

φτύνω στο πάτωμα καπνο

βήχας απ το τσιγάρο

αν ήσουν εδω

θα με κατσάδιαζες πάλι

άν ήσουν...

αν ήσουν,

μπορει και νά'πιανε το ξόρκι

τώρα μονάχα μια μουτζούρα

και τα λερωμένα δάχτυλά μου

μαρτυράνε την πρωτύτερη φτώχια μου

έχω ξεχάσει τ'όνομά σου

πως σε λένε;

ξέρω πως μου το είχες πει

ή μήπως το άφησες να εννοηθει;

προσφιλης συνήθεια

το φλυτζάνι έχει ακόμη καφε

πολυκαιρισμένο

πικρο

μυρίζει σαν οχετος

κι εγω τον πίνω

ξύνω το κεφάλι μου

με τα λερωμένα δάχτυλα απ το μελάνι

ιχνογραφω στο κρανίο μου

θυμώνω με τη ζέστη

έτσι που κολλάει το πουκάμισο πάνω μου

κι ούτε μου πάει να το βγάλω

κι έτσι αλλοπρόσαλος

ιδρωμένος και λερος

με την αποφορα της απόγνωσης

και την ασχήμια της μουτζούρας

ακροβατω

μεταμφιεσμένος

στις λάσπες παραπόταμου του Γάγγη

βουτάω

κι αναδύομαι

στο Δέλτα του Νείλου

και λούζομαι στους καταρράκτες του Νιαγάρα

μήπως και αποχωριστω

τη βρωμια της ανέχειας

ψάχνω πάνω στο πετσι μου

αν έχω κάποιο στίγμα

κάποιο σημάδι

χάρτη

γρίφο

κώδικα

κάτι που να υποδηλώνει

διάολε!

πως σε λένε;

εδω το έχω,

στην άκρη της γλώσσας μου

μαζι με το τσιγάρο

το ποτίζω με καφε και νικοτίνη

κι ίσως γι αυτο δεν λέει να βγει

μα το θυμάμαι

ναι, το θυμάμαι σου λέω

εκείνη την πρώτη τη φορα που το άκουσα

απ το στόμα σου

δεν θυμάμαι τα γράμματα

όμως ο ήχος

απ τη φωνη

μού ‘καψε τ’ αυτια

τι;

να, βλέπεις; γι αυτο δεν ακούω καλα

εσυ φταις

εκτος κι άν

απο γεννησιμιου μου

κουφος γεννήθηκα

ν’ακούω μόνο όσα πρέπει να προσέχω

κι αν ρωτας

μήπως και τίποτε άξιο προσοχης

δεν έτυχε έκτοτε

δεν ξέρω να σου απαντήσω

και συνεχίζω να μουτζουρώνω τα χαρτια

και συνεχίζει η ζέστη να με τυρρανάει

κι ο καπνος να τελειώνει

κι οι μύγες να κόβουν βόλτες

πάνω απ τα περιτώματα που απλώνω στις σελίδες

αυτα που λέω γραφτα

εκείνα που στοιχίζονται πίσω απ τις αιτίες

και μου επιστρέφουνε χαστούκια

αλλα και φιλια

όμορφα φιλια

τέτοια που ξεχνάω και τη ζέστη

και την πίκρα του καφε

και την άγνοιά μου

και τ’όνομά σου

και τα βρώμικα δάχτυλά μου

και θυμάμαι

μόνο μια γραμμή

που χάνεται στον ορίζοντα

σαν βαριεστημένη πριγκήπισσα

λικνίζεται λίγο στο περιθώριο

κι έπειτα εξαφανίζεται

αφήνοντας στο κενο

μια ουσία αρωματικη

ένα ίχνος περιληπτικο

και πρόδηλο

ναι

το ίδιο που ακολουθω

απ τη μέρα που σ’άκουσα

γιατι πρώτα σε άκουσα

κι έπειτα σε είδα...

πενία εμπνεύσεως

ορνιθοσκαλίσματα

κατεργάζεται....

.