θέατρο

στον τρίτο  χτύπο του νερου ανοίγει η αυλαία

καραβοφάναρο δειλο η ανάσα μου στο κύμα

χτυπιέται ο έρωτας γυμνος στο πάλκο με το κρίμα

σε μια αυτοχέδια σκηνη στην άδεια προκυμαία

λινό σεντόνι πού ‘κλεψα μια μέρα απ τη Μαρσίγια

και σε μία τάβλα ένα δυό δεμένα σπαρματσέτα

φιγούρες χάρτινες σαθρες κομμένες με φαλτσέτα

χορεύουνε σαν αετοι τυφλοι με φάλτσα ζύγια

σφύζει από αίμα το πανι στην κόντρα με τυφλώνει

όσα στην πλάτη δε χωραν τα κρύβω μεσ’την τσέπη

απόδρασε κι η θάλασσα, δεν μπόραγε να βλέπει,

που ενος φιλιου η χαρακια ακόμη με σκοτώνει

σκιες βαμένες με κραγιόν παίζουνε στη βιτρίνα

αυτο το θέατρο σκιων σ’άγκυρα έχει αράξει

κι εγω, που τα ωκεάνια ταξίδια σού ’χα τάξει,

σ’έχασα κάπου ανάμεσα Πέραμα Σαλαμίνα...

γραμμένο πριν από ένα χρονο...