verum veneficus

αλήθεια...

μαγεία...

πρόσωπα πού 'λαμψαν

σε παρωδία

σεμνη παράσταση

πρόστυχο τέλος

και στην υπόκλιση

φεύγει σαν βέλος

μια ακαθόριστη

αλληλουχία

κραυγες και ψίθυροι

θηριωδία

όσα δεν είδαμε

όσα δεν είχαν

κλεμμένο πρόσφορο

που τ' αρνηθήκαν

βροχη ελέους

φωνη από κτήνος

στο παρανάλωμα

το άγιο σμήνος

από μετέωρα

τρελλα δοξάρια

στου ήλιου το άσπιλο

προσκυνητάρια

νέα θρησκεία

ποια οδηγία;

ποια συναυλία;

νωρις επέδραμε

ως θυμωδία

απροσδιόριστη

κι αποκρυμνούσα

μια τελεσίδικη

κι εγκυμονούσα

στυγνης εκδίκησης

μοιραία Μούσα

ξεγυμνωμένη

ως βαλκυρία

πρωι στου νου

το υπεριώδες

μιας επανάστασης

το ιδεώδες

κι άμεμπτο πρόσωπο

μάρτυρα νέου

στ' άσπρο πουκάμισο

του αγοραίου

κι εύκολου έρωτα

μικρη Σαλώμη

το έβδομο πέπλο

τι φανερώνει;

απ' όσα κρύφτηκαν

απ' όσα ξέρω

μια να κοιτάξω

μία να δω

χρώμα ν' ακούσω

φωνη να λούσω

αίμα να πιω

στα πέντε γράμματα

κρυφοκοιμάται

σπονδη αγέρωχη

ποιος τη θυμάται;

όποιος κατάσαρκα

έχει σημάδι

της Κίρκης το κλειδι

το φως του Αδη

τη δάδα του Ήφαιστου

του Δία το σκήπτρο

τα ναι τα άνισα

τα μαύρα χνάρια

τα ξόρκια του όνειρου

τα χαληνάρια

αγάπης άρματος

εφ' όπλου κύμα

αλήθεια είναι

μαγείας σήμα...