της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

ελλείψει έμπνευσης....


πως σε λένε;
στο περιθώριο
γραμμένο με ζουμι από λεμόνι
έτσι που να πρέπει να κάψεις το χαρτι
για να φανερωθούνε τα γράμματα
γραμμένο με φτερο από από παγώνι
από κείνα τα πλουμιστα
τα πολύχρωμα
που λαμπυρίζουνε στον ήλιο
που στολίζουνε τον κώλο
κείνων των ματαιόδοξων πουλιων
όμως τ'όνομα άφαντο
γυρνάω το χαρτι ανάποδα
και γράφω ένα ξόρκι
μουτζουρώνω το μελάνι
με τα δάχτυλα
κι έπειτα τα σκουπίζω
στο παντελόνι μου
φτύνω στο πάτωμα καπνο
βήχας απ το τσιγάρο
αν ήσουν εδω
θα με κατσάδιαζες πάλι
άν ήσουν...
αν ήσουν,
μπορει και νά'πιανε το ξόρκι
τώρα μονάχα μια μουτζούρα
και τα λερωμένα δάχτυλά μου
μαρτυράνε την πρωτύτερη φτώχια μου
έχω ξεχάσει τ'όνομά σου
πως σε λένε;
ξέρω πως μου το είχες πει
ή μήπως το άφησες να εννοηθει;
προσφιλης συνήθεια
το φλυτζάνι έχει ακόμη καφε
πολυκαιρισμένο
πικρο
μυρίζει σαν οχετος
κι εγω τον πίνω
ξύνω το κεφάλι μου
με τα λερωμένα δάχτυλα απ το μελάνι
ιχνογραφω στο κρανίο μου
θυμώνω με τη ζέστη
έτσι που κολλάει το πουκάμισο πάνω μου
κι ούτε μου πάει να το βγάλω
κι έτσι αλλοπρόσαλος
ιδρωμένος και λερος
με την αποφορα της απόγνωσης
και την ασχήμια της μουτζούρας
ακροβατω
μεταμφιεσμένος
στις λάσπες παραπόταμου του Γάγγη
βουτάω
κι αναδύομαι
στο Δέλτα του Νείλου
και λούζομαι στους καταρράκτες του Νιαγάρα
μήπως και αποχωριστω
τη βρωμια της ανέχειας
ψάχνω πάνω στο πετσι μου
αν έχω κάποιο στίγμα
κάποιο σημάδι
χάρτη
γρίφο
κώδικα
κάτι που να υποδηλώνει
διάολε!
πως σε λένε;
εδω το έχω,
στην άκρη της γλώσσας μου
μαζι με το τσιγάρο
το ποτίζω με καφε και νικοτίνη
κι ίσως γι αυτο δεν λέει να βγει
μα το θυμάμαι
ναι, το θυμάμαι σου λέω
εκείνη την πρώτη τη φορα που το άκουσα
απ το στόμα σου
δεν θυμάμαι τα γράμματα
όμως ο ήχος
απ τη φωνη
μού ‘καψε τ’ αυτια
τι;
να, βλέπεις; γι αυτο δεν ακούω καλα
εσυ φταις
εκτος κι άν
απο γεννησιμιου μου
κουφος γεννήθηκα
ν’ακούω μόνο όσα πρέπει να προσέχω
κι αν ρωτας
μήπως και τίποτε άξιο προσοχης
δεν έτυχε έκτοτε
δεν ξέρω να σου απαντήσω
και συνεχίζω να μουτζουρώνω τα χαρτια
και συνεχίζει η ζέστη να με τυρρανάει
κι ο καπνος να τελειώνει
κι οι μύγες να κόβουν βόλτες
πάνω απ τα περιτώματα που απλώνω στις σελίδες
αυτα που λέω γραφτα
εκείνα που στοιχίζονται πίσω απ τις αιτίες
και μου επιστρέφουνε χαστούκια
αλλα και φιλια
όμορφα φιλια
τέτοια που ξεχνάω και τη ζέστη
και την πίκρα του καφε
και την άγνοιά μου
και τ’όνομά σου
και τα βρώμικα δάχτυλά μου
και θυμάμαι
μόνο μια γραμμή
που χάνεται στον ορίζοντα
σαν βαριεστημένη πριγκήπισσα
λικνίζεται λίγο στο περιθώριο
κι έπειτα εξαφανίζεται
αφήνοντας στο κενο
μια ουσία αρωματικη
ένα ίχνος περιληπτικο
και πρόδηλο
ναι
το ίδιο που ακολουθω
απ τη μέρα που σ’άκουσα
γιατι πρώτα σε άκουσα
κι έπειτα σε είδα...




πενία εμπνεύσεως
ορνιθοσκαλίσματα
κατεργάζεται....



.

12 σχόλια:

AERIKO είπε...

Aν ήσουν αν ήσουν αν ήσουν....

Καλύτερα να ορνιθοσκαλίζεις καταθέτοντας ψυχή παρά να βάζεις ψυχρό σφραγιδόλιθο και να μουρμουρίζεις πικρές αλμύρες που δεν τις σβήνει ουτε ο Βόσπορος ουτε ο Νιαγάρας...πχ..Κλαίω γιατί σε ξέχασα και όχι που δεν σ'έχω..

Εκείνα που στοιχίζονται πίσω απ τις αιτίες..είναι όλα όσα δεν μας αγάπησαν για αυτό ακριβώς που είμαστε..οπότε..σιχαίνομαι τα γιατί τα επειδή και τα διότι..

Γράφε και μετά βάζε φωτιά στην κάθε σκέψη και μετά συνέχιζε..με το πιο λεπτό πενάκι της ψυχής σου..απ τα κάρβουνα άναβε τσιγάρο και ταξίδευε τον τον καιρό την έμπνευση και τη στιγμή σου.

Οπωσδήποτε ΧΑΜΟΓΕΛΟΟΟ.!! :)

_Mαρία_ είπε...

Ελλείψει εμπνεύσεως;;;
Ήταν ΤΟΣΟ παραστατικό, τόσο γεμάτο... Τι έλεγε η γραμμή που είχε τελικά πιο πολλή σημασία απ' το όνομα;

~reflection~ είπε...

Μαγείας σκαριφήματα στο κύμα μιας αλμυρής Σκέψης...

Το όνομά της ψαρεύεται...
θαλασσινό πλοκάμι είναι...
θέλει δόλωμα...
κι ο Ωκεανός του Μυαλού σου αχανής,
ζηλευτός...

κι εγω δε θα τον Απαρνιόμουν για να με αλιεύσεις στην άκρη μιας γλώσσας που μυρίζει τσιγάρο και καφέ...

Αφήνεται η Γοργόνα σου σε κοραλιογενής υφάλους
και δεν αρνείται τον υδατινο παράδεισο που έχτισε μέσα σου,
ούτε για τις Αδυναμίες που σε κατατρεχουν τις νύχτες...

εκείνη πιο πολύ πεινά..
μα λατρευει την πείνα της...
γιατί μεσα από αυτη μαθαίνει να τιθασεύει το κύμα του Εαυτού της...

θελει μα δεν επιτρεπει ικανοποίηση..

ΟΧΙ ακομα...

οταν έρθει το πλήρωμα του Χρόνου
και η Πείνα θα εχει γίνει Οδύσσεια Αντοχής
τότε θα επιτρέψει μπουκιά ζουμερής Φέτας ΖΩΗΣ
μέσα από τις χούφτες σου
που πλέον θα είναι πλημένες και καθαρες
από το μελάνι του Ενυδρείου,
καθως ήδη θα εχεις επιτρεψει να αφεθεις στο μελανι μιας Θαλασσας που δε "βάφει",
μα "ξεβαφει" τους στίχους και τους χαραζει αορατα στο βραχο απ'τον οποίο σμιλεύτηκε το Ιερό Σκαρί σου....


Φιλί..... θαλασσας...

Hermine είπε...

Ο ποιητικός λόγος πάντα με δυσκολεύει, μάλλον λόγω δυσκολίας συγκέντρωσης και τάσης προς την ονειροφαντασία και την απεραντολογία.
Τα ποιήματά σου όμως έχουν τόση γλαφυρότητα και εκφράζουν τόσο συγκεκριμένα τα συναισθήματα, που δεν με αφήνουν στο κενό ούτε μιά στιγμή.
Πολύ "αρσενικός" στίχος, μπράβο σου!

Ναύτης είπε...

αχ Αερικό μου...

δεν έχω πίκρα για να βγάλω
λίγη θλίψη μόνο

και σωστα περιγράφεις τη διαδικασία

καλο ξημέρωμα!

υ.γ. με χαμόγελο!

Ναύτης είπε...

Μαρία,

όταν δεν μου βγαίνουν κάποια κείμενα απλα γράφω ότι μου κατέβει...

ότι νιώθω

καλο ξημέρωμα!

Ναύτης είπε...

Κάκια,

Αφήνεται η Γοργόνα σου σε κοραλιογενής υφάλους
και δεν αρνείται τον υδατινο παράδεισο που έχτισε μέσα σου,
ούτε για τις Αδυναμίες που σε κατατρεχουν τις νύχτες...

εκείνη πιο πολύ πεινά..
μα λατρευει την πείνα της...
γιατί μεσα από αυτη μαθαίνει να τιθασεύει το κύμα του Εαυτού της...

θελει μα δεν επιτρεπει ικανοποίηση..

ΟΧΙ ακομα...


Κάκια...
πιστεύω η πιο ακριβης περιγραφή της...
ούτε εγω δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα...

σ'ευχαριστω!

Ναύτης είπε...

Hermine,

δεν ήξερα πως οι στίχοι έχουν φύλο...
νά'σαι καλα!
χαίρομαι που δε σε κουράζουν οι ασυναρτησίες μου...

καλο ξημέρωμα!

zoyzoy είπε...

Δηλαδή φαντάσου να'χες έμπνευση τι θα'χες γράψει για κείνη που ξέχασες τ'ονομά της μα τη γεύση της έχεις ακόμα στο στόμα σου!

Καλό βράδυ με φιλιά θαλασσινά:))

Hermine είπε...

Και βέβαια οι στίχοι έχουν φύλο. Ο τρόπος που εκφράζουμε το συναίσθημά μας έχει πάντα φύλο. Μ' αρέσει αυτό. Δίνει ταυτότητα και εκφράζει χαρακτήρα.
Όσο για "ασυναρτησίες" θα μου επιτρέψεις να μην συμφωνήσω.
Αν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι, αυτό είναι μια αυθεντική ασυναρτησία και οι στίχοι σου δεν είναι κάτι τέτοιο.

Ευχαριστώ για το χώρο!

Ναύτης είπε...

Zoyzoy,
δεν ξεχνω τιποτε
ουτε γευσεις
ουτε αρωματα
ουτε ονοματα...
το μονο που ξεχναω καμμια φορα
ειναι το ποσο ευθραυστη ειναι η αγαπη μας
και το ποσο ανθεκτικη ταυτοχρονα...

φιλια θαλασσινη!

Ναύτης είπε...

Hermine,

καθαρα ματια εχεις...
να σαι καλα
σ ευχαριστω για την παρεα!