ναυαγοσώστης

σωσίβιο φτιαγμένο από φελλο

κι απο λινο πανι πετσέτες στη δεσπέντζα

βαρυ χαρμάνι που το φύλαγες καιρο

κι ένα χαμόγελο που έκαιγε τα δέντρα

απομεσήμερο κι ανάσα του βουνου

κι άγρια φύκια στη σκαλιέρα κρεμασμένα

ετούτο τ' άλικο φτερουγισμα του νου

πέντε τριαντάφυλλα στο αίμα βουτηγμένα

τι ν' απιθώσω απάνω σου

κύμμα μη σε πληγώσει

πρόσφυγας στο ακρόπρωρο

κι αφέντης στο τιμόνι

σκέπη από καραβόπανο

ο πρώτος θ αρματώσει

τούτη η μπούκλα που φυλω

στο θαλασσι σκαλώνει

καράβι απόκοσμο παλιο χωρις φωνη

κι η απόσταση απ τον ύφαλο σβησμένη

που σουλατσάρεις τώρα γιορτινη

σαν ανεμόμετρο που θύελλα περιμένει

θαλασσινο λιοντάρι του βυθου

που κολυμπάει μεσ' του ματιου τ ασπράδι

θα πυρπολίσω τις γαλέρες του εχθρου

που πολεμάει να κρυφτει μεσ' το σκοτάδι

τι να κεράσω τον καιρο

κρίμα μη σε προδώσει

ξέμπαρκος στο μεσόστεγο

και ναυαγός στη πρύμνη

ένα σωσίβιο έμεινε

και ποιον θα πρωτοσώσει

τούτη η μπούκλα που φυλω

της θάλασσας μ'αφήνει