διαβάζω...

Πήρα να διαβάζω ένα βιβλίο.Ένα βιβλίο σημαδιακο. Πού 'χει μέσα του μιαν αφιέρωση σα να την κουβαλάει στα σπλάχνα του. Σα νά 'ναι ο δικιωμός μιας αγάπης πού 'ζησα. Σαν χαστούκι. Και σαν χάδι. Σαν άρνηση στο θάνατο μιας εποχης. Αναρτιχίλα π' ανασαίνει πυρωμένες στάχτες. Ποτάμι άγριο που ξεδιψάει τις λερωμένες καλαμιες στις εκβολες του. Που κουβαλάει αγόγγυστα τα μουσκεμμένα φύλλα απ' την υλήεσσα της ψυχης μου. Πνοη και θύελλα. Τσιγάρο που αργοκαίει στο τασάκι και κρασι σ' ένα ποτήρι της ταβέρνας, που τσούγγριζαν τα μάτια μας στα θολωμένα φώτα του λιμανιου στ' αντίκρυ.

Τούτα κι άλλα μου γεννάει αυτο το βιβλίο.
Που κουβαλάει την αφιέρωση απ' τα σπλάχνα του.
Κι απ τα δικα μας.

Θα τα γράφω...