αναδρομικα και εκ βαθέων

γύρεψα θάλασσα, κι έγινες βράχος
κι ό,τι κι αν ήξερες, φύλλο, φτερο,
σαν υπερίωνας, σαν μονομάχος
σαν ρίζα, πού 'σμιξε σ' ένα χορο
κι ήρθε και φύλλωσε πάνω στο κύμμα
νήμα του βράχου, του ήλιου φως
στ' άχραντο φίλημα το πρώτο βήμα
της αμαρτίας μου ο εξαγνισμος

γύρεψες θάλασσα κι έγινα ρότα
κι ό,τι κι αν πίστεψα, αίμα, σκουρια,
σαν καραβόπανο, τριμμένη σκότα
σαν λαγουδέρα από αγριελιά
που ήρθε κι αρμάτωσε το τρεχαντήρι
κλάμα της Άνασσας, του νου φευγιο
στο τραπεζάκι σου τ' άδειο ποτήρι
κι απά στα χείλια σου ο αγιασμος

ό,τι πιστέψαμε, όνειρο, σκόνη
κι ό,τι κι αν ξέραμε, τύχη τυφλη
φάροι και ύφαλοι και σταυροδρόμι
για ν' ανταμώσουμε σα ναυαγοι...

στην Γυναίκα

(με τα πολλα ονόματα)

που μου το φύσηξε στ' αυτια, στα μάτια,

στο μυαλο

μα περισσότερο απ' όλα

στην ψυχη μου!

:)