παρων

τη μισω την Απουσία...
είμαι ορκισμένος εχθρος της
λέει ότι θέλουμε ν'ακούσουμε
μας ταξιδεύει όπου ποθούμε
δεν την αγάπησα ποτε την Απουσία
κι ας ήταν στιγμες που με μάγεψε και μένα
κι ας ήταν φορες που με πήρε απ το χέρι
με ταξίδεψε...
όταν τελειώνει όμως το ονειρικο ταξίδι
κι όταν καταλαγιάζει η σκόνη
απ το σούρσιμο των φθαρμένων παπουτσιων
στα σκονισμένα σοκάκια της φαντασίας,
μένεις μονάχος να περιπλανιέσαι...
μόνο η αγάπη για τη θάλασσα
μπορει να σε βγάλει στην ακτη
ή, στην καλύτερη περίπτωση,
ο απόηχος απ το μεθυστικο τραγούδι
ξεχασμένης σειρήνας που σε ψάχνει
με την απόγνωση να χρωματίζει
τις κελλαριστες της νότες

την ζηλεύω την Απουσία...
την προσμονη που προκαλει στα μάτια
τη πρώτη ρουφιξια του τσιγάρου
το κοίταγμα μέσα στο ποτήρι με την τελευταία γουλια
το ανατρίχιασμα το αδιόρατο
τον αναστεναγμο του πόθου
το σφίξιμο στο στομάχι
την έλλειψη
που στάζει σαν λυωμένο κερι
σε τρυφερο υπογάστριο...
μ'αυτη το κενο παίρνει υπόσταση
το τίποτε παίρνει αξία
η μια στιγμη γίνεται αιώνας
θρέφει
και τρέφεται απ τα πολύτιμα
αφήνει κομμάτια
προσπάθεια αναπαραγωγης
ματαιότητα

την σιχαίνομαι την Απουσία...
τα σημάδια της
τις λακούβες στους δρόμους
που προσπαθεις να περπατήσεις αξημέρωτα
τα κλειδωμένα παράθυρα
την πίκρα στο ξύπνημα
τον δισταγμο του λεπτοδείκτη
ν'αφήσει το χρόνο να κυλήσει
τον ύπουλο εξωραϊσμο της φυγης
την αίσθηση του άδικου
την απατηλη υπεροπλία της
την αλαζονία του εναγγαλισμου της
το ψέμα της
το μαυλιστικο της ρεφραίν
τη μετουσίωση των φαντασιώσεων
τις κλεμμένες της δάφνες
τον πόνο στο κρύο της φιλι

την πολεμάω την Απουσία...
γυμνος αλλα πάνοπλος
στέκομαι με τα πόδια στο νερο
ή στη θάλασσα
και την χαστουκίζω
με ξεσκέπαστες τις πληγες
με αλήθεια
με τραγούδι
με χορο
με θυσία
με καθαρο βλέμμα
με ανοιχτη καρδια
με πείσμα παιδιου
με φωτια
με ταξίδι
με παρούσα Αγάπη...

δεν την φοβήθηκα ποτε την Απουσία...
αργα ή γρήγορα
μεταλλάσεται σ'αυτο που πραγματικα είναι
απλά απουσία...

κάπου κρυμμένο ήταν αυτο (μέσα μου)

αφιερωμένο στους συμπολεμιστες...

.